CD-recensie

© Emanuel Overbeeke, november 2017

Deze zoveelste opname van de Préludes van Debussy is niet de zoveelste. De pianiste neemt geen genoegen met conventionele mooidoenerij, maar wil graag de ritmische vernieuwingen alle ruimte geven. Bovendien is deze pianiste geen liefhebster van vaagheid en traagheid die diepgang moeten suggereren. Daarmee heeft haar spel duidelijke kwaliteiten. De grootste winst is een nuchtere grilligheid als gevolg van bijzondere ritmische accenten (in Boek I is zij daarin meer uitgesproken dan in Boek II). De tweede winst zijn de vlotte tempo waardoor het intermezzo-achtige karakter van de stukken (weliswaar met de Franse slag, maar de Préludes als voordrachtstukken naar het voorbeeld van vergelijkbare stukken uit de Duitse romantische traditie) beter uitkomt. Vooral lange lijnen worden beter hoorbaar doordat Brownridge niet de gewoonte heeft de opbouw te laten frustreren door erupties van schoonheid, hoe mooi haar toucher ook is. De tempo zijn zelfs zo vlot dat er op de cd ook nog ruimte was voor L'isle joyeuse. De keerzijde van die aanpak is een zekere nuchterheid, met name in Boek II. De ongewone wendingen worden soms wat al te aards aangepakt en in L'isle joyeuse, het meest extatische dat Debussy voor piano schreef, hoor ik eerder volume dan euforie (de opname van de cd is sowieso zeer direct en draagt zeer bij aan het effect). Haar uitvoeringen van Feux d'artifice uit Boek II en van L'Isle joyeuse bewijzen dat Brownridge sterker is in de rust waarin een storm opkomt dan in een storm die gekanaliseerd moet worden.

Wat men negatief kan betitelen als soms te grillig en te nuchter is wat men ook positief kan aanduiden als de nadruk op Debussy de vernieuwer. De veelvuldige aandacht in geschriften en uitvoeringen op de nieuwe klanken is begrijpelijk en mogelijk doordat men het ritme vaak dermate vertroebelt dat de nadruk in de uitvoering en bij de luisteraar verschuift van de cadans in het ritme naar de klank van het moment. De grilligheid is de keerzijde van onverwachte vrijheden die in sommige Préludes zeer verrassend kunnen uitpakken. Brownridge is niet de eerste die in Debussy de moderniteit vooropstelt; onder meer Toscanini, Casadesus, Boulez, Rosen en Pollini gingen haar voor (deze musici waren ook beter in de omgang met het geweld dat ook door Debussy stormt). Maar terwijl men deze voorgangers soms kan betrappen op al te grote strakheid, neemt Brownridge vrijheden die de uitvoering prettig onvoorspelbaar maken.

index