CD-recensie
© Emanuel Overbeeke, maart 2022 |
De Engelsman Harrison Birtwistle (1934) staat te boek als een hardcore modernist, maar dat zou men niet zeggen bij beluistering van enkele van de stukken op deze cd. De werken dateren uit de jaren 2011-2018, wat de vraag oproept in hoeverre het oude beeld nog juist is. In de werken op deze cd hoor ik twee type texturen: schuchtere pogingen terug te keren naar een enigszins regelmatige cadans en de hardnekkige wil vast te houden aan het frustreren van elke zweem van een cadans. De twee wisselen elkaar zeer grillig af, maar de fragmenten van het eerste type zijn over het algemeen sterker. Net als in zijn vroegere werk domineert de weerbarstigheid en de fundamentele afkeer van gemoedelijkheid. Mijn aarzeling heeft niet te maken met zijn stijl, maar met het niveau van de stukken dat lijkt onder de druk te staan door de vriendelijkheid. Modernistische gemoedelijkheid lijkt mij een contradictio in terminis. Bij deze musici is men echter geneigd te denken dat de twee niet tegenstrijdig zijn. Het Nash Ensemble speelt geweldig, zij het misschien te beschaafd. Hun niveau is de belangrijkste reden om door te luisteren. Bovendien blijken de stukken van ongelijke kwaliteit: het Trio en het Duet konden mij niet echt boeien, het Hobokwartet wel en de Pulse Sampler het meest, wellicht omdat de eerste versie van dit laatste stuk dateert uit 1981. index |
|