![]() CD-recensie
© Bas van Westerop, november 2015
|
De sympathieke Duitse pianist Lars Vogt heeft al een lange carrière achter de rug sinds het winnen van de tweede prijs op het pianoconcours van Leeds in 1990. Op zijn vijfenveertigste behoort hij nu tot de absolute wereldtop en speelt voornamelijk waar hij zin in heeft en waar hij goed in is. Dat zijn dan vooral de echte "klassieke" componisten: Beethoven, Brahms, Schumann, Schubert en Mozart. Hij geeft solo-recitals, speelt pianoconcerten met de beste orkesten maar heeft ook een zwak voor kamermuziek getuige zijn eigen festival in Heimbach. Bovenop dit alles is hij tegenwoordig ook als dirigent actief van het Northern Sinfonia. In het begeleidende boekje maakt Lars Vogt duidelijk dat hij vooral wil laten horen wat een geweldige muziek het is waaruit deze enorme set variaties bestaat en wat een plezier en lol Bach had om ze te componeren. Hij vertelt dat om het stuk te leren hij het eerst moest "ontheiligen" om zo tot de ontdekking te komen wat een enorme levenskracht er in zat. "Er zit een prachtige kijk op de wereld in: vreugde is de basis van ons leven en we zijn daar dankbaar voor. Pijn en verdriet zijn een deel van alles wat we accepteren." Lars Vogt speelt de Goldberg-variaties met een prachtige toon, werkelijk perfect polyfoon spel en een heel intelligente opbouw. Bij hem vloeit de eerste variatie geheel organisch uit het thema voort en ook daarna blijft alles met elkaar verbonden. Hij doet niet aan extreme tempi maar wel aan goede karakterisering. Hij gebruikt daarvoor een Steinway-vleugel en legt ook keurig uit dat hij alleen op dát instrument kan bereiken wat hij wil, namelijk door verschillende kleuren de polyfonie beter laten horen. Ik heb ook genoten van een prachtig gestemde vleugel (geen technicus vermeld helaas) en een opname die zo natuurgetrouw klinkt in alle registers dat het een wondertje mag heten! index |
|