CD-recensie

© Basia Jaworski, juni 2016

"Fantaisie": zo heet de nieuwe solo-cd van David Fray, één van de meest opmerkelijke jonge pianisten van de laatste tijd. Een prikkelende titel die wellicht een tikje overbodig is, want de fantasie en de betovering die muziek, zeker die van Schubert. teweeg kan brengen, zijn sterk met elkaar verbonden. "Fantasie" is ook de bijnaam van de grote sonate in G die onder Frays handen opmerkelijk mild en minder "bonkerig" klinkt dan bij veel van zijn collega's. De samen met zijn vroegere leraar Jacques Rouvier uitgevoerde Fantasie D 940, Schubert's beroemdste en zonder twijfel meest geliefde werk voor piano vierhandig, steekt de door mij nog steeds als maatstaf gehanteerde uitvoering door Murray Perahia en Radu Lupu naar de kroon. Frays en Rouviers interpretatie klinkt minder dromerig en is meer down to earth wat wellicht aan de snellere tempi kan liggen, maar de poëzie en betovering zijn nog steeds intact. Wat hun nuchtere aanpak nog extra aantrekkelijk maakt is de herkenbaarheid van de aangeslagen toetsen, waardoor je aandacht geen seconde verslapt. Oneerbiedig gezegd: zo gespeeld is het ook minder een oorwurm.

Ook in de maar drie minuten lang durende, maar o zo mooie Hongaarse Melodie laat Fray zich van zijn nuchter-poëtische kant zien. Wie ooit verknocht is geraakt aan de interpretatie van András Schiff moet wel even slikken (alweer het snelle tempo!), maar bij herhaaldelijk luisteren kom je tot de conclusie dat het ook zó kan en onweerstaanbaar blijft. Toch een kwestie van je fantasie gebruiken? In een interview zei de zeer charismatische jonge Fransman ooit: 'Ik wil de piano laten spreken en zingen', en dat lukt hem zeer zeker.

index