CD-recensie

© Basia Jaworski, augustus 2016

Wie het onzalige idee heeft gekregen om de lichter-dan-lichte liederen van Henri Duparc te laten zingen door een bas, die verdient straf. Hiermee wordt geweld gedaan niet alleen aan de liederen, maar ook aan de, denk ik, voortreffelijke zanger. Andrea Mastroni beschikt over een mooie, warme bas met een zeer aangenaam timbre en met mijn ogen dicht zie ik hem al op de operabühne staan!
Helaas: liedzanger is hij niet. Hij weet mijn aandacht geen seconde vast te houden en de prachtige liederen klinken bij hem saai en ongeïnspireerd. Ik durf het bijna niet zeggen, maar bij vlagen klinkt hij zelfs vals. De zware uithalen waarop hij ons in Romance de Mignon trakteert vind ik hoogst irritant en L'invitation au voyage gaat zo verschrikkelijk ten onder aan de “ondraaglijke zwaarheid van het bestaan” dat ik het kleinood amper heb kunnen herkennen. Dit is geen interpreteren meer, dit is het leed van de hele wereld op je schouders te nemen en het iedereen te laten weten ook. Zijn pianist, Mattia Ometto, is een grote afwezige. Zo te horen schikt hij zich naar wat de bas wil: zo goed mogelijk de hopeloze ellende naar het einde te brengen. Jammer. De cd draagt de titel Lamento. Terecht. Het is één en al treurigheid.

index