CD-recensie
© Basia Jaworski, november 2022 |
Rond zijn vijfentwintigste raakte Ernest Bloch (1880-1959) geïnteresseerd in de ‘Joodse ziel' die hij in zijn eigen taal, de muziek, wilde ‘vertalen'. Hij ontwikkelde een eigen stijl en in veel van zijn composities uit die tijd kun je de sfeer van Hebreeuwse gezangen proeven. Voor de Baal Shem Suite (1923), een van zijn bekendste werken, werd hij geïnspireerd door Israel ben Eliëzer (Baal Shem Tov), de oprichter van het moderne Chassidisme, een beweging die is ontstaan in het achttiende-eeuwse Polen, gebaseerd op mysticisme, spiritualisme en magische doctrines. Het verkondigde een soort van gelukzaligheid die alleen bereikt kon worden door middel van muziek, dans en gezang want alleen zo kon het directe contact met God bereikt worden.
Van alle uitvoeringen van die van ‘Baal Shem' zijn gemaakt (en dat zijn er heel wat) is deze, gespeeld door Hagai Shaham en begeleid door Arnon Erez voor mij één van de dierbaarste. Shahams toon is rond en warm, met een gezonde dosis ‘schmalz'. En al balanceert hij vaak net op het randje, nergens ontaardt het in banaliteiten.
De Berceuse Sfaradite van een van de bekendste Israelische componisten, Paul Ben-Haim (1897-1984), gebaseerd op een Sefardisch slaapliedje, klinkt bij Shaham zwoel en geruststellend tegelijk. De beide suites voor viool solo, door beide toondichters op verzoek van Yehudi Menuhin gecomponeerd, veranderen in Shahams handen in vergeten meesterwerken. Prachtig. index |
|