CD-recensie

© Basia Jaworski, juni 2016

Aan opnamen van de Lyrische Suite van Alban Berg geen gebrek. Zowel in de versie voor strijkkwartet als bewerkt voor een (kamer)orkest: de keuze is groot. Of het zijn bedoeling was dat het laatste deel, Largo Desolato ook gezongen zou worden is zeer twijfelachtig, maar logisch is het wel.
Theodor Adorno, Berg's leerling en vertrouweling beschouwde het werk als een latente opera en daar zit wat in. Adorno was, als een van de weinigen, op de hoogte van diens affaire met de getrouwde Hanna Fuchs, voor wie hij het werk componeerde. Voor Berg was Fuchs niet alleen zijn geliefde en zijn muze, maar ook zijn Isolde en zijn Lulu. Het is pas de laatste jaren dat er openlijk over de affaire wordt gesproken en de wetenswaardigheid is zonder meer van invloed is geweest op de interpretatie van de "Emerson's". Wat ze ook ruimschoots toegeven

Alban Berg en Hanna Fuchs

Het is niet de eerste keer trouwens dat het gedicht van Baudelaire, dé inspiratiebron voor het laatste deel van het kwartet, ook daadwerkelijk wordt gezongen. Het Kronos Quartet en Dawn Upshaw hebben de versie al in 2003 opgenomen, er bestaat ook een opname van Quatuor Diotima met Sandrine Piau. De "Emerson's" echter bieden ons beide versies aan: met en zonder zang.

	Egon Wellesz

De beslissing om Berg's Lyrische Suite aan de liederen van Egon Wellesz te koppelen is niet minder dan geniaal. Beide componisten hadden hun opleiding bij Schönberg genoten, die ze behalve de twaalftoonstechniek ook een grote dosis expressionisme had bijgebracht. Iets wat je zeer duidelijk hoort in de cyclus "Sonette der Elisabeth Barrett Browning".
Dat de liederen niet vaker worden uitgevoerd is niet alleen vreemd maar ook een grote schande. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het "ooit verboden en daarna vergeten", wat ook Eric Zeisl noodlottig is geweest. Zijn korte lied "Komm Süsser Tod" smaakt naar meer: kon er niet wat meer Zeissl aan de cd toegevoegd worden? Het ligt niet aan onvoldoende ruimte: met krap 56 minuten is de cd aan de zeer korte kant. 

De romige, gecultiveerde sopraan van Renée Fleming, én haar maniërisme passen de liederen als een handschoen. Met als resultaat een prachtige kruising van Gustav Klimmt met Max Beckmann. De zeer beeldende en uitdrukkingsvolle uitvoering van het Emerson String Quartet draagt bij aan de totale belevenis. Een must.

Eric Zeisl

index