CD-recensie
© Aart van der Wal, september 2019
Vivaldi: Celloconcert in F, RV 412 - in c, RV 401 - in Bes, RV 423 - Dubbelconcert in Bes, RV 547 - in g, RV 531 - Cellosonate in c, RV 83 (Largo) - Nisi Domenus RV 608 (Cum dederit, bew. voor cello) Vanaf 20 september verkrijgbaar
|
 |
Hoe moedig moet je als jonge musicus zijn om toch platgetreden paden te bewandelen? Het betekent immers het opnemen tegen de allergrootsten in dat repertoire. Wat de celloconcerten van Vivaldi betreft: er schieten al gelijk zomaar wat namen te binnen, in willekeurige volgorde, wel of niet met barokcello en dito stok: Christophe Coin, Heinrich Schiff, Han-na Chang, Paul Tortelier, Jean-Guihen Queyras, Pieter Wispelwey, Sol Gabetta, Mstislav Rostropovitsj, Janos Starker, Lucia Swarts, Anner Bijlsma. Pierre Fournier. Zeker, de meesten van hen hebben niet alle celloconcerten opgenomen of ze kozen slechts uit een zeer beperkt aantal, maar dat maakt de concurrentie er echt niet minder op.
Vlekkeloze techniek komt op de eerste plaats natuurlijk, verwend als we zijn geraakt door zoveel schitterend aanbod. Met op de achtergrond altijd weer die onvermoeibare 'editor', want we weten heus wel dat zeker met de komst van de digitale techniek het kleinste technische smetje, al is het nog minder dan een mespuntje, in de nabewerking er keurig uit wordt gefilterd. Desnoods op de nanoseconde.
Dat is 'alleen maar de technische kant', hoor ik wel eens. Alsof die technische ingrepen geen effect zou hebben op de artistieke kant van de opnamemedaille. Hoewel ook in dit opzicht er - gelukkig maar! - meerdere gradaties zijn. Ik was eens bij een opnamesessie, waarin de producer over de artistieke aspecten van de uitvoering een duidelijk eigen mening had en die ook wilde doordrukken, met als gevolg een steeds zenuwachtiger wordende solist die met zoveel onzekerheid werd beladen dat die sessie uitmondde in een complete sof. Dat zie ik bij de zowel technisch als artistiek zelfbewuste Harriet Krijgh (27) echter niet gebeuren! Hoewel ze het vorig jaar best moeilijk moet hebben gehad toen ze kampte met een vervelende handblessure die tamelijk lang aanhield. Ruim een halfjaar kon ze zelfs niet spelen.
Een Nederlandse jonge vrouw (ze is geboren in Doorn) die al sinds haar dertiende in Wenen woont en daar doceert aan de MDW: de 'Universität für Musik und darstellende Kunst Wien', een van de meest gerenommeerde onderwijsinstellingen op het gebied van muziek, theater en film. Natuurlijk bleef ook Nederland trekken, waar ze veel familie heeft wonen. En dus kocht ze in 2017 een huis in Laren, haar eigen stekkie, al gaat ze wat reizen betreft wel de kant op van Janine Jansen: zelf zegt ze dat ze negentig procent van haar tijd op tournee is. Dat kan het risico van een burn-out met zich meebrengen, zoals Janine dat aan den lijve heeft moeten ondervinden, maar we mogen ook optimistisch zijn: dat ze wel degelijk maat weet te houden en ook een goede balans weet te vinden tussen lesgeven en optredens.
Dat haar debuutalbum bij Deutsche Grammophon geheel is gewijd aan Vivaldi laat zich om twee redenen verklaren: ten eerste is (en ongetwijfeld blijft!) het muziek die een groot publiek aantrekt en ten tweede maakt de Rode Priester uit Venetië een belangrijk deel van haar muzikale leven uit. Waar nog bijkomt dat deze stukken bol staan van de door Vivaldi met meesterhand ingevlochten instrumentale kleur en fleur. Zelfs de vier concertjes die samen de volkomen plat gespeelde 'Vier Jaargetijden' vormen, leveren ook bij herhaalde beluistering nog steeds allerlei verrassende effecten op. Van dit werk zijn trouwens de meest verkochte albums verkocht.
Harriet Krijgh laat horen dat zij haar instrument tot in de finesse beheerst, maar onderschat ook het aandeel niet van Amsterdam Sinfonietta met de violiste Candida Thompson als artistiek leider en tevens primus inter pares (ze vervult in het Dubbelconcert RV 547 letterlijk een dubbelrol): dit is uitermate virtuoze muziek die dankzij dit geweldige ensemble gloedvol en grootse stijl schittert en fonkelt. Typisch zo'n aanpak die het kan stellen zonder overdreven contrasten in de hoekdelen of suikergoed en marsepein in de langzame.
Aan het slot van de uitstekend opgenomen cd hoort u nog de aria 'Cum Dederit uit Nisi Domenus RV 608, voor de verandering niet gezongen, maar gespeeld op de cello. Het is weer eens het klinkende bewijs van zijn verwantschap met de menselijke stem; en zeker zoals hier gespeeld door deze begenadigde Nederlandse celliste. De muziekjournalist Guido van Oorschot schreef de toelichting zoals we van hem gewend zijn: licht, speels en informatief.
In de komende maand gaat dit gezelschap op tournee. Het moet wel heel raar lopen als het met dit programma geen volle zalen trekt!