CD-recensie
© Aart van der Wal, juli 2018
|
Anders dan wij Nederlanders koesteren de Britten hun 'serieuze' componisten. Ze doen dat met groot enthousiasme, zijn er op de podia en in de studio's dagelijks mee in de weer. Natuurlijk betaalt zich dat uit, want het is toch mooi dat een land zijn kunstenaars koestert? Dat zij niet, zoals bij ons, zijn weggezakt in vergetelheid? Wat vanzelfsprekend niet alleen voor de muziek geldt, maar voor alle kunstvormen. Maar goed dat we de cd hebben! Chandos bracht weer het zoveelste juweeltje uit. Bekijk het programma en huiver eerst in stilte. De samenstelling is origineel, maar nog belangrijker: het zijn uitsluitend stukken die op onze concertpodia nooit worden uitgevoerd. Niet omdat ze van zo moderne snit zijn of van matige kwaliteit, maar omdat ze traditioneel buiten de boot zijn gevallen en ongetwijfeld zullen blijven vallen. Geen programmeur die erin is geïnteresseerd, geen orkest dat ze wil spelen, geen publiek dat ze kan (over de wil zullen we het maar niet meer hebben) horen. En dus ook geen mens die zich er druk over maakt. En u? U moet zich 'gewoon' mee laten slepen door deze fantastische stukken, uitgevoerd door vocalisten, solo-instrumentalisten en orkestmusici die er voor de volle honderd procent in geloven, dat ook voortdurend uitstralen, met een fonkelend spelend orkest uit de stad waar Glenn Gould zijn immense carrière is begonnen. De Canadese dirigent en violist Peter Oundjian is inmiddels al 62, maar we hebben eigenlijk nog veel te weinig van hem gehoord. Ook dat moet veranderen, want zijn talent is net zo onmiskenbaar. Als dirigent een laatbloeier, gedwongen door een blessure. Hij was veertien jaar lang primarius van het beroemde Tokyo String Quartet en werkzaam als dirigent van Nieuw Sinfonietta Amsterdam van 1998 tot 2003. Wat mij betreft past hij in het rijtje van die illustere namen die zoveel hebben betekend voor de Britse muziek. Ik noem slechts Richard Hickox, Vernon Handley, Mark Elder. Andrew, Bryden Thomsen en Colin Davis, want de lijst is veel langer. En dan heb ik alleen nog maar over de muziek uit de vorige eeuw. Muziek om trots op te zijn, muziek ook die het meer dan waard is om te worden uitgevoerd. En nu tot ons komt dankzij een Brits label dat mede in deze muziek investeert en het daarbij passende financiële risico neemt, want geloof maar dat het wat heeft gekost om deze sacd uit te brengen. Wie over een sacd-speler en een surround-opstelling beschikt zal extra kunnen genieten van de ruimtelijke weergave. Zelfs op het uitstekend verzorgde boekje is niet bezuinigd en het programma wordt tot in de puntjes toegelicht. Ook de gezongen teksten van Shakespeare en Solomon in respectievelijk de Serenade en Flos Campi ontbreken niet. Alles in het Engels uiteraard. Ons zo fameuze poldermodel reikt helaas lang zo ver niet, wat alleen maar kan betekenen dat we aan die Engelsen een voorbeeld zouden moeten nemen. index |
|