CD-recensie

© Aart van der Wal, juni 2021

Een ruwe bolster en een blanke pit: dat was mijn eerste en vooralsnog laatste indruk van de uitvoering van Strauss' Burleske, het ‘miniatuur' pianoconcert en tevens jeugdwerk, dat in het buitenland nog steeds regelmatig op de lessenaars verschijnt. Geen wonder, want zowel solist als orkest kunnen in dit vooral virtuoze werk naar hartenlust schitteren. De zegepalm gaat echter in dit geval alleen naar Nelson Goerner, want het orkest blijft bij diens parelende spel behoorlijk bij achter. De pianist dus als de blanke pit, het ensemble als de ruwe bolster. Met de partituur erbij wordt dat al snel duidelijk. Waarom dat zo uitpakt laat zich niet gemakkelijk verklaren, maar ik vermoed dat het eerder aan de dirigent dan aan het Franse omroeporkest ligt; of mogelijk aan te weinig repetitietijd (wat ik echter betwijfel). Er is sprake van slordige fraseringen en een over de gehele linie onvoldoende gestileerde aanpak (storend in Tod und Verklärung en nog storender in de Serenade). Het uit zich tevens in onvoldoende raffinement en finesse (pak Karajan er maar eens bij en je bent je prompt bewust van het verschil tussen de meester en de gezel). Of andere dirigenten die zich in het Strauss-repertoire hebben onderscheiden, zoals Fritz Reiner, Herbert Blomstedt, Karl Böhm en Rudolf Kempe.

Mikko Franck lijkt zijn arsenaal, althans wat Strauss betreft, niet voldoende op orde te hebben, al zouden de problemen wellicht toch nog wat verder kunnen reiken, want hij lijkt evenmin een goed zicht te hebben op wat de serenade als 'model' daadwerkelijk inhoudt. Al met al een album dat eerder karakteristiek is voor de tekortkomingen van deze Finse dirigent dan voor de muziek van Strauss; en dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Wellicht aardig om de bezetting van de Serenade hier te vermelden: 2 fluiten, 2 hobo's, 2 klarinetten, 2 fagotten, contrafagot, 4 hoorns, met daaraan toegevoegd contrabas.

index