CD-recensie
© Aart van der Wal, juli 2019
Stanford: Overture in the style of a tragedy - Verdun: Solemn March and Heroic Epilogue - A Welcome March - Fairy Day* - A Song of Agincourt Kerry Stamp (sopraan)*, Codetta*, Ulster Orchestra o.l.v. Howard Shelley |
 |
De muziek van de van oorsprong Ierse componist Sir Charles Villiers Stanford (1852-1924), traditionalist in (muzikaal) hart en nieren, wortelt in de Engelse Romantiek. Voor de een reden om eraan voorbij te gaan, voor de ander om die te omarmen. Een componist ook die prachtige melodieën kon ontwerpen en zich een ware meester toonde in het instrumenteren, twee eigenschappen die voor veel muzikale synergie kunnen zorgen. Dat zijn naam - anders dan in Engeland - desondanks al snel uit het collectieve geheugen is verdwenen heeft ongetwijfeld te maken met die behoudende stijl die door sommigen ten onrechte als een vorm van epigonisme wordt aangezien. Wat ook is vergeten: hij was de altijd kritische en onvermoeibare leraar van componisten als Gustav Holst, Ralph Vaughan Williams, Frank Bridge Arthur Bliss, wat hem alleen al een respectvolle plek in de annalen van de Britse muziekgeschiedenis heeft opgeleverd.
Geen Ier met een gemakkelijke inborst, deze Stanford. Menige componist-in-wording zal misschien zelfs wel de moed in de schoenen zijn gezonken na zijn onverbiddelijke 'It won't do, my boy, it won't do'. Een oordeel dat misschien mede samenhing met zijn voorliefde voor de romantische muziek van onze oosterburen, want van modernere, laat staan eigentijdse stromingen moest Stanford niets hebben. Wel een componist die in alle denkbare genres actief was, meer dan tweehonderd werken schreef en tussen de creatieve bedrijven door ook nog intensief lesgaf.
Ook bijna een eeuw na zijn dood is er in Engeland nog steeds het besef dat de muziek van Stanford echt meetelt. Met name de Britse labels Chandos en Hyperion hebben een deel van zijn oeuvre op cd vastgelegd.
Dit nieuwe album dat Hyperion heeft uitgebracht bestaat uit vier orkestwerken en 'Fairy Day ' voor sopraansolo (haar naam wordt niet apart vermeld), vrouwenkoor (sopranen en alten) en kamerorkest op teksten van William Alingham (1824-1889). En vergis ik mij, of is de 'Overture in the style of a tragedy' tevens bedoeld als stevige knipoog naar zowel Brahms' Tragische Ouverture als Gordon Parry's 'Overture to an unwritten tragedy'. Alle drie worden ze in ieder geval sterk getekend door een sombere, broeierige sfeer die niet misverstaan kan worden.
Het Ulster Orchestra (groot gemaakt door Brydon Thomson en Vernon Handley), het vocaal ensemble Codetta en dirigent Howard Shelley (ditmaal niet in de rol van eminente pianist), maar ook de geslaagde, in Belfast gemaakte Hyperion-opname bewijzen alle denkbare postume eer aan deze onverzettelijke Ier.