CD-recensie

 

© Aart van der Wal, juli 2021

Schumann: Pianokwartet in Es, op. 47 - Pianokwintet in Es, op. 44 - Pianotrio nr. 1 in d, op. 63 - nr. 2 in F, op. 80 - nr. 3 in g, op. 110 - Fantasiestücke in a, op. 88

Trio Wanderer: Vincent Coq (piano), Jean-Marc Phillips-Varjabédian (viool), Raphaël Pidoux (cello), m.m.v. Chaterine Montier (viool), Christophe Gaugué (altviool)
Harmonia Mundi HMM 902344.46 • 2.33' • (3 cd's)
Opname: sept. & okt. 2020, Théâtre Auditorium de Poitiers (F)

   

Klankschoonheid, geestkracht, bezielde expressie, maar ook distantie (soms zelfs een fractie meer dan wenselijk) en de tot in de finesse opengewerkte structuur, zie hier deze vertolkingen van overbekend repertoire door het Franse Trio Wanderer, in het kwintet en het kwartet bijgestaan door de altist Christophe Gaugué en de violiste Catherine Montier.

Schumann was natuurlijk niet alleen de muzikale dichter van het lied: in zijn gehele oeuvre, zelfs in het helaas onvoltooid gebleven Vioolconcert, is sprake van grote poëtische zeggingskracht. Dat is bij het Trio Wanderer eveneens in uitstekende handen, al zijn er wel momenten van een onderkoelde speelwijze aan te wijzen, waarvan althans mijn indruk is dat aan de uitwerking van de structuur een groter belang is toegekend dan aan de muzikale inhoud; zij het wel met als bijkomend ‘effect' dat ongewenste of gechargeerde sentimentaliteit uit de weg wordt gegaan, wat in andere uitvoeringen, ik denk daarbij in het bijzonder aan die van zowel het kwartet (Andante cantabile) als het kwintet (Modo d'una Marcia) menigmaal niet het geval is. Is het een voor- of een nadeel? Ik ben er niet echt uitgekomen. Ik kan het slechts herhalen: die bezielde expressie is er, maar de distantie is er ook. Niet in de vorm van aangewend contrast (dat zou trouwens in dit geval niet werken), maar als gekozen muzikale houding.

Een sterk punt van deze uitvoeringen is ook het tempo dat zich naar mijn gevoel 24x als het enig juiste laat taxeren. Dat is uiteraard onzin, maar zo heb ik het wel ervaren. Sterk is ook de articulatie in de (zeer) snelle delen die een bres opwerpt tegen de indruk van gejaagdheid. Zelfs het Scherzo uit het Pianokwartet (Molto vivace!) lijdt er niet onder, al had een fractie meer spontaniteit duidelijk meerwinst opgeleverd. De maatvoering is naar mijn smaak gewoon te precies.

Desondanks zonder meer sterke uitvoeringen die dan misschien niet het laatste woord zijn (wanneer zijn ze dat wel?), maar wel van een buitengewoon aantrekkelijk gehalte, gevat in registraties die klinken als een klok.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links