CD-recensie

 

© Aart van der Wal, maart 2017

 

Schumann: Celloconcert in a, op. 129 - Symfonie nr. 2 in C, op. 61

Jan Vogler (cello), Dresdner Festspielorchester o.l.v. Ivor Bolton

Sony Classical 8895372122 • 58' •

Opname: mei 2016, Lukaskirche, Dresden

   

Wie als solist met een opname van het Celloconcert van Schumann nog wil scoren moet wel van goeden huize komen en boven het maaiveld uitsteken. Ik begrijp soms niet waarom een label dat zelf niet voldoende inziet. Neem nu Sony Music, die de cd-markt als geen ander kent en het toch maar presteert om gewapend met matig vistuig in de bekende vijver (wat zeg ik, mer à boire) te gaan vissen, al zal men hebben gedacht dat het in troebel water altijd wel goed vissen is. Want troebel of niet, voor menige muziekconsument is 'nieuw' al per definitie beter. Ik spreek hier uit ervaring.

Jan Vogler is technisch zéér vakbekwaam, maar waarom gebruikte hij dat vakmanschap niet voldoende om extra kleur en fleur in zijn vertolking te brengen? Het is zeker niet van dik hout planken zagen, maar er was werkelijk geen moment in zijn spel dat mij op de punt van mijn stoel bracht. Het is eenvormigheid troef, waarbij Vogler niet wordt geholpen door de dirigent die van de toch al weinig spectaculaire orkestpartij niet veel meer weet te maken.
Die niet al te positieve lijn kan ik gelijk doortrekken naar de Tweede symfonie die weliswaar profiteert van een zeer levenskrachtige aanpak. In de hoekdelen en het Scherzo spat en spettert het dat het een lieve lust is en in het derde deel treft de fraai uitgesponnen lyriek zonder er een tranentrekkend vehikel van te maken,, maar waar het duidelijk aan mankeert is spelzuiverheid en balans. In het boekje wordt vermeld dat het orkest is gemodelleerd naar het legendarische 'Orchestra di Dresda', de hofkapel van August de Sterke, die in de achttiende eeuw de beste instrumentalisten van heel Europa aantrok en zich volgens tijdgenoten daardoor tot de beste Europese orkesten mocht rekenen. Dat lijkt voor dit 'Orchestra di Dresda Nieuwe Stijl' zo te horen nog niet weggelegd, hoewel de spelvreugde er wel vanaf straalt. De musici spelen als jonge honden, ze hebben er duidelijk zin in, maar wat meer aandacht voor pure klankcultuur is toch ook best wel wat waard. De eerlijkheid gebiedt wel te vermelden dat het orkest nog geen vijf jaar bestaat (maar waarom dan nu al op cd??) De opname werd gemaakt in de Lukaskirche, al in de DDR-tijd een veel gebruikte locatie. Dat werpt ook in dit geval zijn goede en rijpe vruchten af. Jammer dat er muzikaal niet meer in zat. Op onze site vindt u van beide werken veel betere alternatieven.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links