![]() CD-recensie
© Aart van der Wal, februari 2016
|
Een tegenvallende cd en bovendien ook nog op twee fronten: een teleurstellende Thomas Oliemans én een teleurstellende Paolo Giacometti. Het is wat mij betreft een eenvoudige constatering: beiden krijgen dit Schumann-recital niet goed van de grond, met te weinig aandacht voor tekstuele nuance, het negeren van het rusteloze karakter in deze muziek en de steeds weer op de loer liggende eenvormigheid die een rijkere karaktertekening en dito kleurschakeringen danig in de weg zit - en dat nog wel onder de noemer 'Dr Jekyll & Mr Hyde' (een wat vergezochte verwijzing naar de dromerige, naar binnen gekeerde Eusebius en de gepassioneerde, soms boosaardige Florestan, twee van Schumanns contrasterende karaktertrekken). De Nederlandse bariton moet het in Dichterliebe voortdurend afleggen tegen zijn grote collega's die dit repertoire hebben vastgelegd. Dat begint al met het 'Im wunderschönen Monat Mai' dat zich uiterst traag en richtingloos voortbeweegt, blijkbaar met de focus op Schumanns tempovoorschrift 'Langsam'. Terwijl 'langzaam' toch iets anders kan betekenen dan de keus voor een zweverig parcours, met doelloos in de lucht hangende pianotonen. Hier tekent zich een blijkbaar gegroeid misverstand af: dat poëtische expressie en tempo per definitie in elkaars verlengde zouden moeten liggen, of sterk aan elkaar verwant zouden moeten zijn. Wat het duo hiermee bereikt is dat het ingehouden verwachtinsvolle karakter van dit openingslied volkomen verloren gaat. De overige liederen krijgen merkwaardig genoeg van beiden een iets meer aansprekende vertolking. Niet dat alle bezwaren als bij toverslag verdwenen zijn, maar er is meer verbeeldingskracht en muzikanteske betrokkenheid. Dat is des te opmerkelijker omdat op. 89 en 90 zeker geen hoogtepunt vormen in Schumanns liedkunst. Al met al een teleurstellend recital en te meer omdat de discografische concurrentie zeker wat Dichterliebe betreft enorm is (de lijst is inmiddels zo lang dat een keuze te veel willekeurige trekjes krijgt). Liedkunst is en blijft een vak apart, zowel wat betreft vocalistiek als tekstbeleving en verbeelding. Het is aan de pianist om daaraan zijn cachet bij te dragen. Gezamenlijk kan dat zelfs veel meer opleveren dan slechts de de som der delen, is sprake van muzikale synergie. Dat is wat op de toehoorders moet worden overgebracht. Die heb ik in dit Schumann-recital node gemist. index |
|