CD-recensie
© 2004 Aart van der Wal
Schumann: Fantasie in C, op. 17 - Toccata in C, op. 7.
Beethoven: Pianosonates nr. 13 in Es, op. 27 nr. 1 - nr. 14 in cis, op. 27 nr. 2 (Mondschein).
Eugene Mursky (piano).
Hänssler 98.178 • 67' •
Mursky heeft goed naar zijn voorgangers en tijdgenoten geluisterd, maar
dat betekent in dit geval dat de eigen inzichten nog duidelijk moeten rijpen.
Gelet op zijn jeugdige voorkomen op de foto (Hänssler vond het blijkbaar
niet nodig om het geboortejaar te vermelden) lijkt hij daarvoor echter nog
alle tijd te hebben. Mijn eerste kennismaking met deze uit Tasjkent afkomstige
pianist viel door de bank genomen zeker niet tegen: een uitstekende technische
afwerking gaat gepaard met een goed gevoel voor vorm en inhoud. Hij weet
ook bij minder hecht geconcipieerde werken (fantasie) de fragmentarische
elementen zo uit te buiten dat toch een vloeiende betoogtrant ontstaat.
De beide Beethoven-sonates klinken eerder degelijk dan bevlogen. Vandaag
de dag is er echt veel méér nodig om in de buurt van de top
te komen en te blijven. Het wemelt van de goede pianisten en je hebt tegenwoordig
minstens enige kruiwagens van gewicht en concoursen onder een goed gesternte
nodig om er doorhéén te komen.
hoewel het erop lijkt dat deze cd (mede) werd gesponsord door pianofabrikant
Sauter, heeft Mursky het met deze Sauter-vleugel niet echt getroffen. De
klank is althans hard en in de luide passage niet minder dan genadeloos,
terwijl het dempermechanisme hier en daar voor een ongewenste naklank zorgt.
Ook is dit weer de zoveelste vleugel met een werphengel net onder de snaren.
De bas is kort en droog, maar kan ook enige groezeligheid in het contraoctaaf
niet worden ontzegd, waarbij de balans tussen laag, midden en discant nog
voor verbetering vatbaar was geweest.