CD-recensie
© Aart van der Wal, mei 2017
Schubert: Strijkkwartet nr. 14 in d, D 810 (Der Tod und das Mädchen) Dvorák: Strijkkwartet nr. 12 in F, op. 96 (American) Dragon Quartet: Ning Feng en Wang Xiaomao (viool), Zheng Wenxiao (altivool), Qin Liwei (cello) Channel Classics CCS 39417 • 65' • Opname: juli 2016, Gereformeerde Kerk, Renswoude |  |
Het valt misschien nog steeds moeilijk voor te stellen: Chinezen die zich op het speelveld van 'onze' westerse muziek begeven. En als we het ons toch een beetje kunnen voorstellen duikt er al snel het eerste voor de hand liggende vooroordeel op: 'dat kan nooit zo goed wezen.' Als het om Japanners en Koreanen gaat zijn we doorgaans ietwat gematigder of genuanceerder; en al helemaal als de betrokken musici in Europa of Amerika hebben gestudeerd. Want niemand zal zich serieus nog achter de oren krabben bij de namen van Kyung Wha Chung, Mitsuko Uchida, Ning Feng of Lang Lang (om even de gedachte te bepalen, want de lijst is nog aanzienlijk uit te breiden). En de geweldige violist Shunske Sato (Tokyo, 1984) wordt met ingang van 1 juni 2018 toch maar mooi de nieuwe artistiek leider van De Nederlandse Bachvereniging, als opvolger van Jos van Veldhoven!
Ik las onlangs een interessant stukje over de klankmatige beoordeling van violen die bij veilinghuizen vele miljoenen moeten opbrengen (Stradivarius, Guarneri enz.) in vergelijking met contemporaine instrumenten. Wat bleek? Er waren veel violisten die juist kozen voor een onlangs vervaardigde viool en niet voor die Stravidarius. Dat gold overigens ook voor het publiek. Laten we dus vooral niet denken dat iets wat stokoud is en uit de een of andere exotische houtsoort is gemaakt en waar er per definitie maar weinig van zijn a priori beter klinkt dan een 'gewone' viool van veel jongere datum.
Het is misschien qua vergelijking iets verder van huis, maar het komt mij zo voor dat in een blindtest niet bij voorbaat al blijkt of het een westerse dan wel Aziatische violist is die achter een ondoordringbaar gordijn zijn of haar kunsten vertoont. Wat niet wegneemt dat het nog steeds een gangbare mening is dat Aziaten weliswaar technisch hun westerse mannetje of vrouwtje staan, maar dat zij in interpretatief opzicht nog 'veel moeten leren'. En hoe staat het dan met westerse musici die zich met Chinese muziek bezig houden? Misschien in het Chinese staatscircus, maar verder... Hoewel er uiteraard wel een aantal westerse musici zijn die uitstekend overweg kunnen met eigentijdse Chinese muziek (al heeft die vaak wel een typisch westerse inslag). Voor Channel Classics is de 'Chinese connectie' evenwel nooit een vaag thema geweest, getuige eerdere geslaagde uitgaven op dit gebied.
Of het muzikaal zeer welbespraakte Chinese Dragon Quartet (had men geen origineler naam kunnen verzinnen?) dat sleetse beeld zomaar zou kunnen veranderen? Ik denk van niet, maar wie zijn vooroordelen opzij zet ontkomt niet aan het uiterst muzikanteske beeld dat deze vier Chinese musici zonder ook maar een spoortje onzekerheid weten neer te zetten. Ze kennen hun Dvorák en hun Schubert, en ze spelen . de sterren van de hemel. Vreemd? Geenszins, want het door Ning Feng (precies, hij is het!) opgerichte en als primarius leidende ensemble kent alleen maar topmusici. Feng behoeft al helemaal geen introductie, terwijl de overige drie heren al ruim en breed naam hebben gemaakt als solist of concertmeester. Dat ze net zo bedreven zijn in het vertolken van eigentijdse Chinese componisten kunt u van deze cd uiteraard niet afhoren, maar u kunt het gerust van mij aannemen.
Zeker, de beide stukken maken deel uit van de canon van de westerse kamermuziek en zijn dus al vele malen opgenomen, maar op zich is deze keus wel logisch: stel dat het een strijkkwartet van Ligeti was geweest, aangevuld met 'enig' Kurtág of iets dergelijks? Ik ben er bijna van overtuigd dat de cd qua verkoopoplage niet al te veel kans zou hebben gemaakt. Tenzij de naam van Ning Feng misschien in koeienletters op de cover was afgedrukt (wat de overige musici beslist niet zo leuk zouden hebben gevonden).
Het is jammer, maar het is niet anders: u zult nog even op uw tanden moeten bijten, want de cd is pas vanaf vrijdag 2 juni a.s. te koop. Maar deze recensie heeft u dan alvast. Dit zijn vier moedige musici die zich met die vaak uitgevoerde maar daardoor niet minder veeleisende programma uitstekend profileren in een opname die klinkt als een klok.