CD-recensie

 

© Aart van der Wal, september 2016

 

Schubert: Am Bach im Frühling D 361 - Der Wanderer an dem Mond D 870 - Im Freien D 880 - Geheimes D 719 - Das Lied im Grünen D 917 - Fischerweise D 881 - Verklärung D 59 - An den Tod D 518 - Der Zwerg D 771 - An die Leier D 737 - Gruppe aus dem Tartarus D 583 - Memnon D 541 - Alinde D 904 - Der Kampf D 594 - Die Gebüsche D 646 - Im Abendrot D 799 - Wiedersehn D 855 - Der Taubenpost D 965a

Benjamin Appl (bariton), Graham Johnson (piano)

WHLive0082 • 73' •

Live-opname: 27 maart 2015, Wigmore Hall, Londen

   

Ik denk dat we met de jonge bariton Benjamin Appl uit het Duitse Regensburg een formidabele liedzanger in huis hebben. Dat wil zeggen dat afgezien van zijn geweldige vocalistiek hij in zijn toch al niet geringe bagage een aan zekerheid grenzend intuïtief gevoel voor de liedkunst met zich meedraagt. In dit recital is ieder lied - simpeler kan ik het niet zeggen - gewoon raak. Geen spoortje geforceerdheid, absolute controle, grote expressieve spankracht en dit alles met een vanzelfsprekendheid die zowel exemplarisch als verfrissend en weldadig aandoet. Prompt vergeten zijn al die zangers die zich zo nodig met het liedrepertoire willen bezighouden en daardoor verder willen reiken dan hun polsstok lang is. Of andere zichzelf overschattende zangers die denken dat een operasucces ook een liedsucces moet inhouden. Niet dus.

Met Appl hebben we weer eens een liedzanger die binnen zijn sonore, veelkleurige stembereik geen beperkingen kent en zich dankzij een onwankelbare en consistente techniek uitsluitend en alleen op het lied (inclusief de pianopartij!) kan concentreren, wat - het kan niet vaak genoeg worden gezegd - al moeilijk genoeg is. Wat bovendien meespeelt is dat hij zijn vibrato echt voor de volle honderd procent afstemt op de inhoud van het lied en dat daarom ook spaarzaam toepast. Terwijl het vibrato vaak wordt 'misbruikt' om bepaalde tekortkomingen zo goed mogelijk te maskeren (in die zin vergelijkbaar met het rechterpedaal van de piano). Of om iets te suggereren dat er niet is of niet mag zijn. Bij Appl niets van dit alles. Integendeel, bij hem is het een al buigzaamheid, de souplesse waarmee deze lichte bariton zich door dit recital beweegt is werkelijk een klasse apart. En dan hebben we daar op de achtergrond of al naar gelang op de voorgrond de grote Graham Johnson die zoveel van zijn pianopartij weet te maken, accenten precies daar plaatsts waar ze thuishoren en ze de tekst verlichten, met een zeldzaam gevoel voor met de zanger meeademende fraseringen, meesterlijk ook in het aanbrengen van fijnzinnige dynamische gradaties. Wie onlangs in Zeist zijn masterclasses heeft meegemaakt weet wat deze grote liedbegeleider op dit gebied in huis heeft. 'Am I too loud?' 'No!'
Hier is het de verleidende schoonheid tussen zanger en pianist die voortdurend het discours bepaalt. Dat ook in het pianissimo het kleurrijke karakter van Appls zangkunst ongeschonden overeind blijft blijkt wel uit bijvoorbeeld de derde strofe van 'Verklärung', pianissimo gezongen: 'Horch, mir lispeln Geister zu: "Schwester Seele, komm zur Ruh!'
Appls sublieme legato en fijnzinnige stemvoering (wat een raffinement!) levert een bijzonder fraai contrast opt met het ritmisch pregnante, soms zelfs dartele pianospel van Johnson (inmiddels 76), zoals in 'Der Wanderer an dem Mond'. Jong en oud verenigd in de kunst, het gaat uitstekend samen, het inspireert. Schitterend opgenomen is dit in een van de beste liedrecitals van de laatste jaren. Het applaus is meegesneden maar hoort er zeker in dit geval uitdrukkelijk bij. Een regelrechte aanwinst, hoewel het merendeels bekende Schubert-liederen betreft.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links