CD-recensie
© Aart van der Wal, augustus 1997
Schubert: Der Einsame D 800 - Ständchen D 889 - An Silvia D 891 - Der Jüngling an der Quelle D 300 - Lied eines Schiffers D 360 - Gruppe aus dem Tartarus D 583 - Die Götter Griechenlands D 677 - Waldesnacht (Im Walde) D 708 - Der Wanderer an den Mond D 870 - Freiwilliges Versinken D 700 - Himmelsfunken D 651 - Prometheus D 674 - Gondelfahrer D 808 - Die Sterne D 939 - Auf der Bruck D 853 - Heidenröslein D 257 - Im Haine D 738 - Nachtviolen D 752 - Bei dir allein D 866 - Du bist die Ruh D 776.
Simon Keenlyside (bariton), Malcolm Martineau (piano).
EMI 72435 65234-2 5 • 72' •
Door de bank genomen levert Keenlyside hier goede vertolkingen af. Er is zeker enige détailkritiek mogelijk, maar die legt in technisch opzicht geen gewicht in de schaal. Zo komt D 583 enige spanning tekort en ontbreekt de noodzakelijke, voortstuwende beweging. In sommige frases kiest de bariton primair voor welluidendheid en neemt geen risico's, waardoor de verlangde scherpere aftekening in het gedrang komt. Dat is trouwens een aspect dat we bij veel 'moderne' liederenvertolk(st)ers te vaak tegenkomen: de partituur is a.h.w. een ijzeren harnas, waarin de dichtregels niet voldoende kunnen bloeien en groeien. Het strofenlied is daarvan regelmatig het slachtoffer: de tekst varieert en dus ook de betekenis ervan, maar het notenbeeld en daarmee de voordracht blijven daarbij onveranderd. Menigmaal leidt dit alles tot een bloedeloos resultaat en wordt de luisteraar door dat ondeelbare en vaak o zo wankele samenspel tussen poëzie en muze niet meegesleept. Martineau gebruikt naar mijn smaak te veel en te vaak het rechter pedaal, waardoor de klank dreigt dicht te slibben en vooral de akkoorden onvoldoende worden gemarkeerd, zoals in Der Wanderer an den Mond dat daardoor de vereiste strakheid moet ontberen. In het cd-boekje valt een fout te signaleren: de slotstrofe van D 300 duikt als beginstrofe van D 360 op.