CD-recensie
© Aart van der Wal, mei 2020
Schubert: Pianosonate in a, D 845 - in D, D 850 3 Walsen: D 969 nr. 8 - D 365 nr. 35 - D 365 nr. 36 |
Geen enkele twijfel erover: Philippe Cassard (1962, Besançon) brengt het beste uit de Steinway D voor het voetlicht: diep sonoor, maar ook uiterst subtiel, krachtig en nobel tegelijkertijd, breed uitwaaierend maar ook detailrijk. Hij vermijdt de hectiek, is niet vooringenomen en schept de vereiste ruimte voor wat ik de ideale articulatie zou willen noemen. De structuren worden bovendien feilloos opengelegd (geen kleinigheid bij Schubert), de ‘taal’ is strikt helder, de betoogtrant echter eerder ingehouden dan uitbundig. Wat dat laatste betreft verschilt zijn aanpak duidelijk met die van Alfred Brendel.
Naarmate de luisterervaring zich verdiept, komt nog een belangrijk aspect van Cassards pianospel bovendrijven: die van de ritmische en harmonische plasticiteit. Het is tevens een kenmerk van zijn fraseringen: hij suggereert vrijheid die er niet is, want hij volgt de partituur (de meest meest recente Schubert-editie van Bärenreiter) wel degelijk nauwgezet. Of anders gezegd: een fraai voorbeeld van vrijheid in gebondenheid. En ja, het openingsdeel van D 850 is precies wat het moet zijn: alla breve.
Niets dan lof eigenlijk, maar toch. Het is de blijkbaar bewust gekozen esthetiek waardoor spanningsvelden in deze sonates enigszins ondervoed raken. Het klassieke evenwicht is onder zijn koesterende handen een feit (ik 'hoor' Charles Rosens 'The Classical Style'), maar het visionaire dat deze beide sonates en dan met name D 845 ook in zich hebben, blijft daardoor enigszins onderbelicht. Wat niet wegneemt dat Cassard een groot musicus is. De ter afwisseling tussen de beide sonates ingeklemde drie walsen (aanschurkend tegen de onvervalste Oostenrijkse Ländler) weerspiegelen een soortgelijk strikt helder beeld. De opname laat het u zonder enige beperking meebeleven, de Steinway is tot in de perfectie gestemd.