CD-recensie

 

© Aart van der Wal, december 2019

Schubert: Notturno in Es, D 897 - Pianotrio nr. 2 in Es, D 929

Hamlet Piano Trio: Paolo Giacometti (piano), Candida Thompson (viool), Xenia Jankovic (cello)
Channel Classics CCS 41719 • 59' •
Opname: november 2018, MCO, Studio 1, Hilversum

 

Drie grote talenten vormen sinds 2011 het Hamlet Piano Trio: de pianist Paolo Giacometti, de violiste Candida Thompson (het meest bekend geworden als artistiek leider van het vermaarde strijkersensemble Amsterdam Sinfonietta) en Xenia Jankovic, onder meer docent aan het conservatorium van Detmold. Gedrieën zijn ze gelukkig ook vaak in ons land te zien en te horen. Channel Classics mag heel blij zijn dat het deze drie zeer begaafde musici tot zijn stal mag rekenen (zoals ook Amsterdam Sinfonietta al jaren daarvan deel uitmaakt).

Een belangrijk winstpunt van dit nieuwe album is het door Giacometti bespeelde instrument: een fortepiano van Conrad Graf, vervaardigd in Wenen rond 1826, uit de rijke collectie van restaurateur Edwin Beunk. Het ligt voor de hand dat Schubert, zo'n twee jaar voor zijn dood, dit of in ieder geval een soortgelijk instrument heeft gekend (hoewel de arme componist nooit een dergelijk instrument zelf in huis heeft gehad). Dat winstpunt geldt niet alleen de volstrekt andere klank dan van een moderne vleugel, maar ook de balans tussen piano en de beide strijkinstrumenten (uitgerust met darmsnaren en 'authentieke' strijkstokken) vaart er duidelijk wel bij. Al speelt de pianopartij in een pianotrio uiteraard een dominante rol. Het klankbeeld is weldadig, rijk geschakeerd en transparant, wat ook gunstig uitwerkt voor het volgen van de stemvoering, terwijl we in de forti niet worden geconfronteerd met een compacte klankmassa. Integendeel, we mogen genieten van een werkelijk schitterend kleurenspel dat geen enkele wens onvervuld laat. Topmusici kunnen dat, maar opnametechnici zijn zich er helaas niet altijd in voldoende mate van bewust. Bij Channel Classics ligt dat gelukkig anders.

We horen op deze cd een staaltje fenomenaal musiceren waardoor de aandacht van de luisteraar volledig naar de muziek zelf gaat en niet naar de interpreten: alsof ze zich doelbewust hebben weggecijferd achter de muziek. Het klinkt in alle geledingen absoluut naturel, maar juist daardoor krijgt de overvloedig expressieve lyriek alle mogelijke kansen. Fijnmazige rubati en accelerandi, vibrato alleen als het er werkelijk toe doet en klankschoonheid niet als doel op zich maar als middel om deze sublieme stukken optimaal reliëf te verlenen: het is er allemaal, in optima forma. Alleen al dat stevig gesyncopeerde, dartelende Scherzo met zijn eruptieve ondertonen... Een schitterend album.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links