CD-recensie
© 1999 Aart van der Wal
Schubert: Die Burgschaft, D. 246 - Hoffnung, D. 637 - Hektors Abschied, D. 312b - An Emma, D. 113c - Des Mädchens Klage, D. 191 - Gruppe aus dem Tartarus, D. 583 - Der Pilgrim, D. 794 - Der Alpenjäger, D. 588b - Eine Leichenphantasie, D. 7 - Die Götter Griechenlands, D. 677b - Sehnsucht, D. 636.
Christoph Prégardien (tenor), Andreas Staier (fortepiano).
DHM 05472 772962 • 74' •
Zeker in de Schubert-liederen kan van een vrije articulatie geen sprake zijn, omdat het gehele muzikale discours door de tekstbehandeling wordt bepaald. Dat lijkt voor de hand liggend, maar de praktijk bewijst helaas anders: to veel vertolkers grijpen het romantische idioom (natuurgeweld, doodsverlangen, liefdesleed, wapengekletter en vooral "das Wandern" naar onbestemde verten) aan om buitensporig pathos to etaleren, met letterlijk uit de toon vallende "versieringen" en fraseringen. Terwijl het juist de sobere voordracht is, die het Schubertlied niet alleen zijn innige, maar ook dramatische lading geeft. Prégardien komt nu dichter bij dit ideaal dan in zijn onlangs verschenen Die schone Müllerin. De donkere, naar de bariton neigende tenor vindt hier het juiste evenwicht tussen uitdrukkingspalet en melodische lijn. De recitatieve gedeelten sluiten naadloos aan op de brede melodiebogen, terwijl de zorgvuldig geplaatste accenten niet alleen de vorm en inhoud van deze liederen intact laten, maar ook het verhalende karakter niet aantasten. En dan komt ook het juiste tempo eigenlijk vanzelf: zo treft in Der Pilgrim het strak gehouden wandeltempo zonder dat dit tot eenvormigheid leidt en verhinderen de zorgvuldig gekozen temporelaties in Die Burgschaft en Eine Leichenphantasie dat deze miniopera's in brokstukken uiteenvallen. Prégardien weet ook hoe hij de tekst moet kleuren. Een minieme stembuiging, een bijna onmerkbaar rubato of accelerando is al voldoende om een maximaal, maar verantwoord effect to bereiken. Staier bespeelt een kopie van een rond 1815 door Fritz in Wenen gebouwde fortepiano en is een begeleider van formaat: hij geeft niet alleen de stem de nodige ruimte, maar drukt door zijn expressieve en nooit epaterende spel een belangrijk stempel op het geheel. De opname had droger gekund: de ruime akoestiek doet enigszins afbreuk aan de pregnante klank van de fortepiano en de intimiteit van sommige liederen.