Schubert: Die schöne Müllerin D 795.

Uwe Heilmann (tenor), James Levine (piano).

Decca 440364-2 • 66' •

---

Heilmann heeft interpretatief een aanmerkelijke affiniteit met deze cyclus, maar kon mij desalniettemin niet overtuigen. Deze deze verre van gemakkelijke liederen vragen om niet minder dan een perfecte techniek, waardoor de aandacht van de luisteraar zich uitsluitend kan richten op de grote, lyrische en resignerende zeggingskracht van dit opus. Hij kleurt de verscheidene liedstrofen door goed gekozen nuances in tempo en dynamiek, zodat monotonie geen kans krijgt. En in de intieme passages is er een fraai legato in het piano. Dan is er soms een balsemende, weldadige rust. Wat het totale beeld echter nogal onrustig maakt zijn de naar mijn smaak te grote kleurverschillen bij grotere toonsafstanden zoals bijv. de kwint en de sext. De frasering komt dan in het gedrang, lange melodielijnen brokkelen af. En dan is er de ademtechniek die onvoldoende trefzekerheid en afwerking biedt bij fermate en lange noten. Heilmann is soms ook voorzichtig, omdat hij vooral zijn best doet om in veeleisende passages de noten goed te plaatsen. In Eifersucht und Stolz roept dit een enigszins bloedeloos beeld op: de nodige, voortstuwende spanning blijft steken. Het slot van Tränenregen is mij veel te luidruchtig, terwijl noch muziek, noch tekst daarom vragen.

Levine blijkt wel een bekwaam begeleider, maar hij haalt zeker niet het peil van bijvoorbeeld Gerald Moore. In Der Neugierige vanaf sehr langsam wordt te lang op de zestienden geleund, zonder dat daardoor de expressie wordt vergroot. De opname is zeker geslaagd, maar incidenteel verandert het perspectief 1inks/rechts bij luide passages. Alsof de afstand tussen zanger en microfoon dan plotsklaps geringer is. Nee, dit is geen uitgave die zich de top thuishoort.