![]() CD-recensie
© Aart van der Wal, mei 2017
|
Het probleem van de Duitse sopraan Britta Glaser is dat zij haar dictie niet goed op orde heeft. Dat gaat primair ten koste van de verstaanbaarheid en secundair van de tekstuitbeelding. De gevolgen laten zich raden: eenvormigheid, gebrek aan nuance en expressieve vlakheid. Haar interpretatie krijgt daardoor ook iets naiëfs (wat zeker niet uit de teksten blijkt), heeft te weinig zeggingskracht. Het zwaartepunt ligt te veel op de techniek en te weinig op de interpretatie. De consequentie is helder: de vertolkingskunst moet het afleggen tegen de strijd om de noten. Meer vibrato is de oplossing niet, maar leidt eerder tot het tegenovergestelde. Waarom waagt deze zangeres zich aan dit buitengewoon veeleisende repertoire? Dit is alleen weggelegd voor de hogeschool van de liedkunst en daarvoor geldt dat er velen geroepen, maar slechts weinigen uitverkoren zijn. Dit is het terrein van een Damrau, Fleming, Kirchschlager. Om het vriendelijk te zeggen: zover is Glaser nog niet. index |
|