CD-recensie

© Aart van der Wal, mei 2021

Het programma herinner ik mij niet meer, het orkest evenmin, maar wel staat me nog levendig voor de geest hoe teleurgesteld ik was na afloop van het concert door de slechte akoestiek van het Londense Barbican. Het moet medio jaren tachtig zijn geweest, toen ik regelmatig in Londen was en uiteraard de gelegenheid te baat nam zoveel mogelijk concerten te bezoeken. Even teleurstellend was trouwens die andere betonkolos: Royal Festival Hall. Daarmee vergeleken was het veel intiemere Wigmore Hall een ware verademing.

Men heeft jaren later aan de akoestiek van zowel Barbican als Royal Festival Hall danig gesleuteld en enige verbetering was zeker bespeurbaar, maar ik denk dat vriend en vijand het er wel over eens zijn dat het toch behelpen blijft.

Wat ik wel (vrijwel) zeker weet is dat de opnametechnici die onder dergelijke weinig aanlokkelijke akoestische omstandigheden opnamen moeten maken, noodgedwongen hun toevlucht moeten nemen tot allerlei technische snufjes om een voor iedereen aanvaardbaar klankbeeld te realiseren. Waarbij het wel opvalt dat het ene team het weer anders doet dan het andere. Het kan zelfs zo maar voorkomen dat de stereo-versie een betere afdruk van de uitvoering geeft dan de surround-versie. Met als eerste verdachte: klankmanipulatie.

Simon Rattle en de Londenaren zijn uitstekend op dreef in Rachmaninovs Tweede symfonie, maar of het ook echt een aanwinst is voor de catalogus? Ik waag het te betwijfelen. De sta-in-de-weg: het te scherp gerande klankbeeld, wat afbreuk doet aan het gedreven karakter van deze uitvoering. Deze gespierde lezing roept zeker bewondering op, het orkest acteert op topniveau, maar de explosieve passages missen noblesse en de geringe afstand tot het orkest lijkt duidelijk te zijn gemanipuleerd. Een sterk romantisch getinte symfonie die dusdanig in een weinig vergevensgezinde etalage wordt gezet mist wat mij betreft haar essentie. Een aspect overigens dat op elektrostaten nog sterker aan het licht treedt.

Het zou best overkomelijk zijn geweest als we al niet grossierden in uitstekende tot fenomenale uitvoeringen van dit werk (Gergiev en Previn bijvoorbeeld, eveneens met het LSO, maar ook Ashkenazy met het Concertgebouworkest), maar dat is nu eenmaal niet zo. Ook de opname deelt immers mee in de betovering, ten goede of ten kwade.

Kortom, mixed feelings. Warm loop ik er in ieder geval niet voor.

index