CD-recensie

© Aart van der Wal, september 2023

Stravinsky's uit 1925 daterende Suite Italienne is rechtstreeks afgeleid van zijn balletmuziek Pulcinella, op haar beurt weer geïnspireerd op de Italiaanse barokstijl van onder anderen Pergolesi, Gallo, Chelleri en Parisotti. Het stuk maakt daarmee deel uit van Stravinsky's neoklassieke periode en kennen we in een groot aantal bewerkingen vanuit het origineel (viool en piano).

De Suite Italienne contrasteert prima met de beide cellosonates van respectievelijk Poulenc (1948) en Debussy (1915): Stravinsky's neoklassieke kleurig- en lichtvoetigheid versus het episodische karakter van Poulencs sonate en het brede expressieve scala van die van Debussy.

De stilistische spelkenmerken van de Noorse celliste Amalie Stalheim (*1993) hebben veel weg van die van haar Franse collega Emmanuelle Bertrand (*1973), wat tevens iets zegt over het cellospel zoals dat zich allerwegen in de laatste decennia verder heeft ontwikkeld: strakker, maar daardoor niet minder zangerig, minder romantisch maar daardoor niet minder expressief, afgemeten althans aan onze huidige maatstaven. De Franse grondleggers van die stijl waren Pierre Fournier (Poulenc werkte voor zijn Cellosonate met zijn beroemde landgenoot samen en droeg het werk ook aan hem op) en Maurice Gendron, zij het dat zij als musicus groot genoeg waren om een zekere mate van individualiteit in hun spel aan de dag te leggen.

Dat de sterke invloed van de docenten het cellospel van de huidige generatie musici sterk heeft bepaald spreekt bijna voor zich, waarbij men zich gerust de vraag mag stellen of dat alleen maar positief moet worden uitgelegd. Zoals dat ook geldt voor de opvoeding is een zekere mate van ‘conditionering' onvermijdelijk en dat geldt niet minder voor de opleiding van musici. Zelf zou ik juist graag een grotere variatie in menige vertolking zien.

Met de Noorse pianist Christian Ihle Hadland (*1983) heeft Stalheim het in ieder geval uitstekend getroffen, want zijn spel is zowel verbeeldingsvol en afwisselend zowel energiek als verfijnd.

De enige kritiek: dat met 49 minuten speelduur de muzikale koek schoon op is kan tegenwoordig eigenlijk niet meer.

index