![]() CD-recensie
© Aart van der Wal, februari 2018
|
De naam Johann Peter Pixis (1788-1874) zal zeker niet op ieders lippen liggen, maar dat was tijdens zijn leven eigenlijk niet veel anders. Avontuurlijk was het evenmin: hij bracht de laatste dertig jaar van zijn aardse bestaan door als pianoleraar in Baden-Baden. Zijn componeerstijl staat dicht bij die van Haydn, Mozart en Beethoven, hoewel hij zeker heeft gepoogd om een eigen stempel op zijn muziek te zetten. Hij schreef zo'n honderdvijftig pianowerken, concerten, sonates en kwintetten, maar ook lichtere stukken en zelfs meerdere opera's. Veel succes hebben zijn composities hem niet gebracht, wat niet van zijn neus kan worden gezegd, want die was groot genoeg om al bij eerste aanblik ieders belangstelling te trekken. En natuurlijk werden er veel grappen over gemaakt. Howard Shelley heeft zich het lot van Pixis' vergeten composities aangetrokken (u zult Shelley ook kennen als de pianist die veel muziek uit het slop der eeuwen heeft getrokken) en meerdere werken uitgevoerd en deels ook op cd gezet: het Pianoconcert in C, op. 100 en het Pianoconcertino in Es, op. 68 verschenen in de Hyperion-reeks 'The Romantic Piano Concerto' (nr. 58, CDA67915). Wat mij betreft geen kwaad woord over Pixis' muziek, die weliswaar creatieve oorspronkelijkheid mist, maar het wel degelijk waard is om beluisterd te worden. Laten we daarbij ook bedenken dat het onbekend en voor ons dus nieuw repertoire betreft dat ons een boeiender kijk op de muziekgeschiedenis gunt dan de zoveelste opname van Beethovens Keizersconcert. Lof dus voor het Leonore Piano Trio dat zich over deze vergeten muziek heeft ontfermd. Jammer alleen dat de vioolklank aan de agressieve kant is. Ik had sowieso graag wat meer akoestische ruimte rond de drie instrumenten gehoord. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik bij wijze van spreken de hars van mijn broek moet kloppen. index |
|