CD-recensie
©Aart van der Wal, december 2015
Mozart: Pianoconcert nr. 7 in F, KV 242 (Lodron) (2 piano's) - nr. 10 in Es, KV 365 (2 piano's) - Pianosonate in D, KV 381 (vierhanden) - Pianoduet in C, KV 521 (Allegro) Lucas en Arthur Jussen (piano), Academy of St. Martin in the Fields o.l.v. Neville Marriner DG 28948 12132 • 76' • Opname: juli 2015, Watford Colloseum, Watford, London http://www.asmf.org/recordings/mozart-double-piano-concertos/ |
Zondag jongstleden bij Podium Witteman, waar zij zelf het programma van mochten samenstellen. Dat deden ze alleraardigst en met grote charme, alsof ze nog nooit iets anders hadden gedaan. Twee grote mensen die zich presenteerden als grote musici. Ook zeer succesvol op het 'grote podium', met bovendien een platencontract op zak van Deutsche Grammophon. Het kan niet op. De Portugese pianiste van wereldfaam, Maria João Pires, waar de beide broers Jussen inpandig mochten studeren, had het goed gezien: er zat niet alleen muziek in deze opgeschoten jongens, maar ook veel podiumtalent dat zich uiteindelijk wel uit zou laten betalen. En aldus geschiedde.
Ik denk inmiddels niet meer dat de kracht van Lucas en Arthur Jussen vooral gelegen is in hun optreden in de zaal, in levende lijve zogezegd, en minder in de studio, en dan ook nog in repertoire waarbij ze het op moeten nemen tegen grote voorgangers die niet voor niets groot zijn geworden; en daar vaak lang over hebben gedaan. Ik geloof eerder dat we best mogen spreken van twee formidabele pianisten die het aureool van 'wonderkind' achter zich hebben gelaten om in de 'volwassen' wereld hun muzikale steentje bij te dragen. Hun Mozart is sprankelend, het spel van beiden tot in de kleinste details op elkaar afgestemd en met een portee om u tegen te zeggen. Nee hoor, dat deden Emil en Elena Gilels in KV 365 toen echt niet beter dan deze twee Nederlandse virtuozen. Alles op zijn plek, meesterlijk gedoseerd, cadensen om van te likkebaarden. Wel of niet wonderlijk is de uiterst vieve begeleiding van grand maître Sir Neville Marriner, die intussen 91 jaar is geworden en met 'zijn' Academy of St. Martin in the Fields wereldgeschiedenis schreef. Het moet een vrolijk weerzien zijn geweest. Ik heb voor de aardigheid zijn oude opnamen uit de jaren zeventig met Alfred Brendel (Philips) er nog eens bijgehaald en het moet gezegd: de authentieke kaders heeft hij buiten zijn gezichts- en gehoorveld gehouden. Die verouderde visie past wel uitstekend bij de bescheiden wendbaarheid van het ensemble. Maar wat maakt het uit, met zoveel briljante pianistiek in het vooronder? Als 'toetje' is er de Pianosonate voor vierhanden KV 381, die door de broers Jussen niet met fluwelen handschoenen wordt aangepakt Goed zo! Het afsluitende Allegro pakt uit als een waar feest. Voor de 'bonus', het Allegro uit de Sonate voor pianoduet KV 521 geldt hetzelfde. De opname mag er zijn. Kortom, dit vierde album voor DG van de beide broers Jussen verdient een tien met de spreekwoordelijke griffel!
Klik hier voor een aantal bijzonder mooie foto's!