CD-recensie

 

© Aart van der Wal, mei 2009

 

 

Milhaud: La création du monde op. 81 - Saudades de Brasil op. 67 (selectie) - Le boef sur le toit op. 58 - Scaramouche op. 165b - Le bal martiniquais op. 249 - Paris op. 284 - Le carnaval d'Aix op. 83b - Suite française op. 248 - Suite provençale op. 152b.

Orchestre National de France o.l.v. Leonard Bernstein (op. 81a | op. 67 | op. 58), Noel Lee en Christian Ivaldi (piano) (op. 165b | op. 249), Noel Lee, Michel Béroff, Jean-Philippe Collard en Christian Ivaldi (piano) (op. 284), Michel Béroff (piano) (op. 83b), Orchestre Philharmonique de Monte Carlo o.l.v. Georges Prêtre (op. 148 | 152b).

Brilliant Classics 9007 • 44' + 71' • (2 cd's)


Terug in de catalogus, na jarenlange afwezigheid en dan bovendien in een supergoedkope uitgave van rond de € 8,=. Daaraan kan eigenlijk niemand een buil vallen, maar het is nog veel zonniger dan dat want het betreft opnamen onder licentie van EMI Classics die door de bank genomen uitstekend klinken en qua datering niet eens zo ver terug in het geheugen liggen: op. 81 en 58 stammen uit 1977, op. 165b, 249 en 284 uit 1971, de overige uit 1983. Kritiek? Eigenlijk niet of nauwelijks, of het zou op Bernstein moeten zijn die in het met amalgaam afgeladen ballet La création du monde naar mijn smaak net iets te exuberant van leer trekt, sterk op het uiterlijk effect gericht, waardoor zijn aanpak naar te veel brille neigt, maar ik moet tegelijk toegeven dat de muziek zich er zeker voor leent en dat deze aanpak zeker zijn bekoring heeft. De opname mag er overigens nog steeds zijn.

Een waar hoogtepunt is de dirigeerprestatie van Georges Prêtre in de beide suites. Dirigent en orkest zijn optimaal op dreef en iedereen heeft er duidelijk zin in. Het lukt Prêtre om aan het orkest van Monte Carlo een diep glanzend kleurenpalet en kruidige soli te ontlokken. De combinatie van virtuositeit, ritmische precisie en passie werkt zonder meer elektriserend. Heerlijke, ongecompliceerde muziek trouwens, zo aanstekelijk gespeeld dat je er bijna met de caravan op uit zou trekken. Richting Midden-Frankrijk natuurlijk!

Kort samengevat bieden deze twee cd's bieden een goede staalkaart van de muziek van de Franse componist Darius Milhaud (1892-1974), die als lid van de groep 'Les Six' (samen met Poulenc, Durey, Tailleferre, Auric en Honegger) streefde naar optimale helderheid, niet al te moeilijke melodieën en harmonieën, stevig gekruid met humor en speelplezier. Natuurlijk hoorden daar de volkswijsjes en exotismen ('vreemde invloeden') evengoed bij als een de vele verschillende stijlelementen die een plaatsje moesten vinden in het 'binnenwerk'. Een van de mooiste voorbeelden van deze op zich fascinerende mixtuur is wel Scaramouche voor twee piano's uit 1937 dat van het duo Noel Lee en Christian Ivaldi het volle pond krijgt. Wat een bezoek aan Zuid-Amerika al niet teweeg kan brengen!

Voor de spreekwoordelijke appel en een ei een niet te missen uitgave. Dat cd 1 met slechts zo'n 44 minuten speelduur wel erg karig is uitgevallen mag zeker gezien de lage prijs van het gebodene geen beletsel vormen. Al lijkt het dan spijtig dat van de fonkelende Saudades do Brasil alleen de nrs. 7 (Corcovado), 8 (Tijuca), 9 (Sumare) en 11 (Larenjeiras) zijn vertegenwoordigd. Voor zover ik weet heeft Bernstein de overige nummers echter toen niet opgenomen.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links