CD-recensie
© Aart van der Wal, januari 2020
Litolff: Pianotrio nr. 1 in d - nr. 2 in Es - Serenade voor viool en piano Leonore Piano Trio: Tim Horton (piano), Benjamin Nabarro (viool), Gemma Rosefield (cello) |
 |
Soms blijft de naam van een componist in herinnering door slechts één werk of alleen maar één deeltje daaruit. Dat lot trof - zij het postuum - Henry Charles Litolff (1818-1891), wiens Scherzo uit het vierde Concerto Symphonique op. 102 (voor piano en orkest) nog steeds regelmatig wordt uitgevoerd. Er zijn zelfs bewerkingen van in omloop, voor harmonie- en fanfareorkesten. Toch heeft het nog vrij lang geduurd alvorens er een eerste studio-opname van verscheen: in 1973, op het Genesis-label, twee jaar later gevolgd door het eerste van de drie pianotrio's. Drie van de vier Concertos Symphoniques (nrs. 2 t/m 4) verschenen later op het Hyperion-label. Het op dit nieuwe album vertegenwoordigde tweede pianotrio werd voor zover bekend nooit eerder commercieel uitgebracht en datzelfde geldt voor de Serenade voor viool en piano.
Natuurlijk doet zich de vraag voor in hoeverre de muziek van deze Engelse muziekvinder het überhaupt waard is om te worden vastgelegd. Het beste antwoord schuilt in dat bekende Engelse spreekwoord: 'the proof of the pudding is in the eating'. U maakt in ieder geval kennis met de muziek van een in de Romantiek gewortelde componist die niet voor niets de 'Engelse Liszt' werd genoemd. Een componist trouwens die door Liszt zelf diep werd bewonderd. Ze waren bovendien goede vrienden en zullen het nodige van elkaars werk hebben opgestoken. Het was Liszt die zijn Pianoconcert in Es aan deze inmiddels vrijwel vergeten Brit opdroeg. En het zal geen toeval zijn geweest dat de daarin optredende piccolo en triangel al eerder en toen voor het eerst was ingevlochten in Litolffs vierde Concerto Symphonique!
Met het eminente Leonore Piano Trio als ideale pleitbezorgers voor deze twee pianotrio's en de serenade kan ik u deze eerste kennismaking van harte aanbevelen. En temeer omdat Arne Akselberg de beide strijkers en de Steinway D tot in de puntjes heeft vastgelegd. Hyperion heeft overigens (nog?) niets op met muziekdiensten als Spotify en Qobuz. U vindt hun albums daar dus niet. Het is maar dat u het weet.