CD-recensie
© Aart van der Wal, maart 2012
 |
Britten: Cellosuite nr. 3 op. 87
Bach: Cellosuite nr. 6 in D, BWV 1012
Ligeti: Sonate voor cello solo
Miklós Perényi (cello)
ECM New Series 2152 476 4166 • 59' •
Opname:Studio van de Zwitserse omroep, Lugano
 |
|
Miklós Perényi |
De combinatie van groots spel en een grootse opname is net als Lieder ohne Worte: onverslaanbaar en in zekere zin onherhaalbaar. Hier hebben we er weer een cd die alles in huis heeft om het plezier in muziek eeuwig te laten voortduren. In metaforische zin dan.
Het klinkt misschien vreemd, maar op deze cd wordt gezongen, klinkt het lied van de cello, een puur instrumentaal belcanto waar deze niet zo toegankelijke stukken optimaal van profiteren.
Perényi (1948) speelt op zijn cello muziek van Britten, Bach en Ligeti., maar hij speelt deze muziek van Britten, Bach en Ligeti ook om daarmee zijn prachtig klinkende cello te presenteren. De muziek moet niet worden gezocht in de een of andere ideale wereld buiten het instrument maar in het instrument zelf.
Dankzij Perényi's intense muzikaliteit mogen we ondervinden at de klank van de cello - in deze opname zo rijk, zo natuurlijk als hout kan klinken, met de nerf en de kracht van hout - niet los kan worden gemaakt van de compositie en de compositie niet los van het instrument. Paul Griffiths zegt in het boekje daarover verstandige woorden.
Dat we zó diep tot de klank en de expressieve kracht van de cello kunnen doordringen ligt aan de cellist, zijn instrument en de opname, een triptiek die een ongekende synergie blijkt op te leveren. Hoe dicht mogen we er nu bijkomen en wat een voorrecht is dat! Zeker als het spel van Perényi uiterst briljant is en zoveel instrumentale kleuren biedt, met zowel veel krachtige energie als grote poëtische intimiteit. Er zijn momenten dat Perényi zijn wereld in vuur en vlam zet (Capriccio, het slotdeel van Ligeti's cellosonate), zijn instrument zachtjes laat wiegen (Barcarola in Brittens Derde cellosuite) en zijn prachtige toon volledig dienstbaar maakt aan Bachs grootse Sarabande in diens Zesde cellosuite. Als het op virtuositeit aankomt zegt de veerkrachtige Gigue feitelijk alles. Weergaloos, dit spel van deze oud-leerling van Pablo Casals.