CD-recensie
© Aart van der Wal, februari 1998
Lewkovitsj: Pianosonate nr. 1 op. 2 - nr. 2 op. 3 - nr. 3 op. 4 - nr. 4 op. 5 - Danssuite nr. 1 op. 16 - nr. 2 op. 17.
Anker Blyme (piano).
Danacord DACOCD 475 • 70' •
Je kunt van de Deense componist Bernhard Lewkovitsj (1928) niet beweren dat hij oorspronkelijk is. Evenmin heb ik in deze werken (gecomponeerd tot rond `60) iets kunnen ontdekken dat mij op het puntje van de stoel deed belanden. Het percussieve martellato-karakter verwijst duidelijk naar Bartók, maar daar blijft het bij: in tegenstelling tot deze grote Hongaar moeten we het bij Lewkovitsj doen met gortdroge akkoordpassages en een overdreven drukke polyfonie die vrijwel nergens naar toe leidt en slechts enig momentum krijgt als er een toccata-achtige speeltrant aan wordt verbonden. De oorspronkelijkheid van een Prokofjev is echter vér weg. Blyme maakt er op een niet puntgave vleugel het beste van. In de discant rammelt en rinkelt het voortdurend naar hartelust. Alsof een vishengel onder de snaren is opgeborgen.