CD-recensie
© Aart van der Wal, augustus 2022 |
De Franse componist Julien Joubert (1973) grossiert in eigentijdse welluidendheid, het lijkt zijn belangrijkste doel te zijn, waarbij het er niet toe doet welk genre het betreft. Dat brengt dan gelijk het belangrijkste obstakel (of probleem) boven tafel: dat van het ontbreken van ook maar het geringste vooruitstrevende karakter. Consonantie, close-harmony, overbekende stijlmiddelen die in de popsector niet zouden misstaan zijn van stal gehaald. Het is een mengsel dat ongetwijfeld zijn liefhebbers heeft, maar mij absoluut niet kon boeien. Het ensemble doet zijn naam overigens geen eer aan, want er wordt mét woorden gezongen (op gedichten van o.a. Paul Verlaine, die naar mijn smaak heel wat beter hadden verdiend dan een componist als Joubert). De uitvoeringskwaliteit is goed, alhoewel aan deze muziek geen al te hoge eisen worden gesteld. Het is dus wel duidelijk: dit is niet my cup of tea. Zie deze korte bespreking derhalve slechts als statistische bijdrage. index |
|