CD-recensie

© Aart van der Wal, november 2016

Philippe Jaroussky staat alom te boek als countertenor, maar zijn kernachtige hoge alt (géén sopraan!) doet toch anders vermoeden. Dat hij zoveel succes heeft en als een vocaal fenomeen wordt beschouwd heeft alles te maken met zijn zowel zeer wendbare als veelzijdige vocalistiek, met inherent daaraan de vele geraffineerde kleuringsaccenten die hij in zijn vertolkingen legt, onverschillig of dat nu muziek is uit de zeventiende, achttiende of negentiende eeuw, of eigentijds. Bovendien is zijn dictie niet alleen geacheveerd maar biedt zijn stem tevens veel ruimte voor sprankeling. Rijk geschakeerd, stilistisch tot in de puntjes verzorgd en vrij van maniërismen biedt hij een open uitzicht op de muziek zelf.

Hij klinkt - het lijkt overbodig, maar toch - niet als een castraatzanger, hoewel ook die vergelijking soms wordt gemaakt. Wie geïnteresseerd in de ontwikkeling van de castraatzanger naar de countertenor kan niet beter terecht dan bij de nog steeds leverbare uitgave van Virgin Classics (2 35476 2). Onder de titel 'Altus' zijn op drie rijkelijk gevulde cd's de vele verschillen en nuances te horen tussen zangers als James Bowman, Michael Chance, David Daniels, Alfred Deller, Paul Esswood, René Jacobs, Philippe Jaroussky, Gérard Lesne, Derek Lee Ragin, Christopher Robson, Andreas Scholl en nog vele anderen. Bijzonder interessant is bovendien een fragment uit Rossini´s Petite messe solennelle in een opname uit 1902(!), toen met Alessandro Moreschi, aangeduid als de laatste castraat van de Sixtijnse Kapel.

Jaroussky is een verstandige interpreet die precies weet wat hij kan en wat hij niet kan. De tessitura vallen altijd binnen zijn bereik, waardoor er een aanstekelijke rust heerst in zijn aanpak en waaruit de melodische textuur zich optimaal kan ontwikkelen, wendbaar en trefzeker, rijk geschakeerd en met een perfect gevoel voor timing (met inbegrip van geraffineerd aangebrachte vertragingen en versnellingen). Met de gelijkgestemde zielen van het Freiburger Barockorchester (met een warme hoofdrol voor hobo en violon) mondt het uit in geweldig musiceren met diep respect voor deze schitterende partituren. Zo hoor je Vergnügte Ruh, beliebte Seelenlust echt maar zelden. In 'Ich habe genu(n)g', de aria 'Schlummert ein, ihr matten Augen' lichten Jaroussky en het ensemble de noten toch nog net iets op, alsof het naderend afscheid minder zwaar hoeft te vallen. Een bijzonder moment dat ook iets zegt over het wonder van de naderende dood. Het gehele programma is overigens doordesemd van het afscheid dat vanuit verschillend perspectief onnavolgbaar wordt belicht. Een prachtige cd. De dvd met de opname van 'Ich habe genug' krijgt u er gratis bij. Overigens: waarom hanteren sommige labels toch zulke belachelijk lange productnummers? Zoals Erato: 0825646491599. Hoe verzin je het...

index