CD-recensie

 

© Aart van der Wal, juli 2021

The Haydn Project 2032 - Vol. 10

Haydn: Symfonie nr. 6 in D (Le Matin) - nr. 7 in C (Le Midi) - nr. 8 in G (Le Soir)

Il Giardino Armonico o.l.v. Giovanni Antonini
Alpha 686 • 79' •
Opname: jan. 2019, Dobbiaco (I)

   

De wat ouderen onder ons weten het ongetwijfeld nog wel: de lancering van Haydns drie symfonieën ‘Le Matin', ‘Le Midi' en ‘Le Soir' op het Philips-label, met de Academy of St. Martin in the Fields geleid door (toen nog niet Sir) Neville Marriner, toen een ‘zevenklapper' van de eerste orde. Het album verscheen begin jaren tachtig en vriend en vijand waren het er roerend over eens: je kon bij wijze van spreken bijna het merk van de instrumenten van de sublieme, strikt heldere opname aflezen. Dat was net zo'n schoolvoorbeeld van een heldere opname als die van o.a. Bartóks Tweede Pianoconcert, met Stephen Bishop (toen nog niet Kovacevich) en het BBC Symphony Orchestra geleid door (toen nog niet Sir) Colin Davis, voor het eerst uitgebracht in 1968, toen uiteraard nog op vinyl.

Maar terug naar Marriners Haydn, waarin zelfs al sporen van de historiserende uitvoeringspraktijk te ontdekken zijn. Nog schoorvoetend, maar het flonkerde en spetterde wel degelijk. Soms haal ik de cd nog wel eens uit de kast, uit nostalgie en om nog eens even te proeven van wat toen mijn eerste kennismaking met de drie symfonieën was. Hoezeer verschilde Marriners aanpak van die van Antál Dorati met de Philharmonia Hungarica op het Decca-label! Terwijl er ook nog een gulden middenweg bleek: Adám Fischer, begin jaren 2000, op het label van Brilliant Classics, beide toen als onderdeel van de integrale cyclus.

Talloze opnamen van Haydns meesterwerken hebben de discografie op niet mis te verstane wijze verrijkt. Ze zijn er in alle denkbare soorten en maten, van puur historisch tot eigentijds, en – hoe kan het anders – van wisselende kwaliteit. Maar één ding staat bij al die opnamen voorop: dat Haydn een uitvinder was, een uitspraak van Frans Brüggen die ik graag nog maar eens onderschrijf. Zoals ik het ook met Simon Rattle van harte eens ben als hij stelt dat, mocht hij naar een onbewoond eiland worden verbannen en slechts het werk van één componist mee mag meenemen, het van Haydn zou zijn. Niemand die dat vandaag de dag beter aantoont dan Giovanni Antonini en zijn Il Giardino Armonico. Beter gaat het echt niet worden, wel anders natuurlijk (zo zijn de tempi in de menuetten aan de dusdanig snelle kant dat een achttiende-eeuwse hofdans wel in het water moet vallen). Mozarts 'Serenata notturna' (in de uitvoering voor dubbelorkest) is een welkome aanvulling op deze drie symfonieën als onderdeel van het gestaag vorderende Haydn-project, waarvan Antonini hoopt dat die in 2032 zal zijn voltooid met alle 107 symfonieën. Dan zal het niet toevallig driehonderd jaar geleden zijn dat Haydn in het Oostenrijkse Rohrau werd geboren, om precies te zijn op 31 maart 1732.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links