CD-recensie
© Aart van der Wal, april 2021
Haydn: Pianosonates (deel 9) Haydn: Pianosonate nr. 10 in C, Hob. XVI:1 - nr. 44 in F, Hob. XVI:29 - nr. 41 in A, Hob. XVI:26 - nr. 2 in C, Hob. XVI:7 - nr. 52 in G, Hob. XVI:39 - nr. 53 in e, Hob. XVI:34 Jean-Efflam Bavouzet (piano) |
De Franse meesterpianist Jean-Efflam Bavouzet (1962) heeft zich vast voorgenomen om alle 62 pianosonates vast te leggen. Ik sluit zelfs niet uit dat hij daar ook nog alle losse pianostukken aan toe gaat voegen. Wat de sonates betreft zijn we inmiddels bij deel 9 aanbeland en dus zijn er nog hoogstens nog twee te gaan. Dat zal dan het moment zijn om de eindbalans op te maken. Die belooft veel, want de tussenbalans is al uitgesproken positief: Bavouzet is een formidabele Haydn-vertolker (hij is trouwens ook in andere genres een zeer inspirerende leidsman).
Collega Aarnout Coster beschreef het in juni 2013 in zijn bespreking van deel 5 (Bavouzet neemt er echt de tijd voor; en terecht, want dit zijn bepaald geen niemendalletjes) al treffend: dat de pianist iedere cd uit deze Haydn-serie als een postkaart ziet die hij gedurende zijn reis door het sonatenland verstuurt. Met als zijn voornaamste motivatie om de in deze sublieme muziek opgetast liggende schatten zo levendig mogelijk te presenteren aan onze huidige oren. Hij bespeelt een moderne vleugel (een ‘nine-foot' Yamaha model CFX), maar hij neemt stilistisch daarbij wel de achttiende-eeuwse spelregels in acht. De voorgeschreven herhalingen worden gerespecteerd (tegenwoordig is dat eerder gebruikelijk dan uitzonderlijk), maar wel met door Bavouzet zelf aangebrachte versieringen (wat het discours nog interessanter maakt dan het van nature al is).
Men kan als interpreet (voor zover het label er niets over te zeggen heeft!) kiezen uit een chronologische of een willekeurige volgorde. Bavouzet koos voor het laatste, met duidelijk de intentie om voor ieder album sonates te selecteren uit Haydns verschillende levensperioden. Dat ontneemt de luisteraar weliswaar de mogelijkheid om Haydns ontwikkeling in dit genre op de voet te volgen, maar daar staat tegenover dat ieder album een contrastrijke exploratie oplevert.
Hoe het ook wordt gewend of gekeerd: Haydns muziek trekt nog steeds minder belangstelling dan die van Mozart en Beethoven. Over de oorzaken van deze merkwaardige toestand kunnen we het nog lang en breed hebben, maar we mogen ons gelukkig prijzen dat er voldoende musici van topniveau zijn die deze muziek wel na aan het hart ligt en dat niet graag onder stoelen of banken willen steken. Daartoe ook Bavouzet die ‘zijn' Haydn in het best denkbare licht zet en zich daarbij bovendien gesteund weet door de gelijkgestemde opnametechnicus Jonathan Cooper die voor een eminente vleugelklank heeft gezorgd. Dit is een magnifieke serie die niemand zich zou moeten laten ontgaan.