CD-recensie
© Aart van der Wal, juni 2010
 |
Haydn: Pianotrio's (deel 2)
Pianotrio in E, Hob. XV: 28 - in Es, Hob. XV:29 - in Es, Hob. XV: 30 - in es, Hob. XV:31.
Florestan Trio.
Hyperion CDA67757 • 60' •
 |
|
| Het Florestan Trio |
Subliem hoe het Florestan Trio aan deze eminente serie gestalte geeft. De uitgaven verschijnen in een vrij langzaam tempo (de eerste release besprak ik al in maart 2009, klik hier), maar wat in het vat zit verzuurt niet, zal ik maar zeggen. Met deze tweede uitgave is wel duidelijk welke koers het ensemble in deze fantastische muziek vaart: hoogst spiritueel, met flair, qua stemvoering strikt helder en doorzichtig, dynamisch en ritmisch volmaakt uitgewerkt, alsof het zo hoort en niet anders kan. Dat heb je vaak met geweldige vertolkingen: de dwingende logica straalt er vanaf, zonder dat je ook maar een moment het gevoel krijgt dat sprake is van een keurslijf. Dit is afwisselend zo ongelooflijk fijnzinnig en zo robuust en gespierd dat de contrastwerking werkelijk optimaal is. Tijdens de finaleavond van het afgelopen Koningin Elisabeth Concours in Brussel hoorde ik iemand opmerken dat de vertolking van Haydns 'kleine' Es-groot sonate zo mooi geslaagd was. Ik kon de man wel om de oren slaan. Klein! Wat is er dan wel zo klein aan Haydns pianomuziek? En dan was er weer eens een commentator die het over 'papa' Haydn had. Men leert het nooit af! Wie de moeite neemt alleen al naar het Pianotrio nr. 28 te luisteren komt al na een paar minuten tot de conclusie dat Haydn op hetzelfde niveau thuishoort als Mozart en Beethoven. Aan zijn muziek valt werkelijk niets kleins of vaderlijks te ontdekken. Men beluistere track 2, het Pianotrio nr. 28 met het Andantino ed innocentemente, een verre van onschuldige passacaglia die wellicht als een hommage aan heer Bach is bedoeld, met in de finale, Allegro, die fonkelende geestigheid waarin Haydn zo excelleerde. Het Florestan Trio (Susan Tomes, piano; Anthony Marwood, viool; Richard Lester, cello) speelt deze kleinoden met zoveel spelvreugde en elan dat het een waar feest is dat een uur aanhoudt.
De opname (Henry Wood Hall, Londen, februari 2009) is in vertrouwde handen van producer Andrew Keener en technicus Simon Eadon) is een toonbeeld van luciditeit.