Grieg: Pianoconcert in a, op. 16.

Chopin: Pianoconcert nr. 1 in e, op. 11.

Olli Mustonen (piano), San Francisco Symphony o.l.v. Herbert Blomstedt.

Decca 444518-2 • 71' •

---

Mustonen getuigt weer eens van grote originaliteit, maar slaat in dit programma de muzikale plank bijna volledig mis. Dat lijkt op het eerste gezicht wat vreemd, want de uitvoeringen zijn doordesemd van spanning en frisheid, geraffineerd pedaalgebruik (de pseudo-cadens in het openingsdeel van op. 11!), climaxen worden fraai opgebouwd en figuratieve passages worden dankzij een werkelijk fabelachtige techniek ragfijn geëtaleerd. De tempi zijn goed gekozen en is het een verademing dat in de hoekdelen van het Grieg-concert de basispuls nu eens echt een allegro moderato is (met in het openingsdeel terecht de nadruk op molto moderato en in het slotdeel een ècht alla marcia).

Wat een avontuurlijke tocht had kunnen zijn, is echter uitgemond in een ontluisterende weergave van de partituur. Volstrekt ongemotiveerde vertragingen en versnellingen (het is hollen of stilstaan), letterlijk uit hun voegen getrokken thema's, dynamische accenten die in het notenbeeld in geen velden of wegen te bespeuren zijn en de thematische uitwerking in 'slow-motion' maken van Griegs op. 16 een karikatuur. Chopin vaart er beter bij, maar ook de beide hoekdelen ontkomen toch niet aan de fnuikende gevolgen van die aanpak. De luisteraar blijft met geïsoleerde brokstukken zitten die op zich een magische uitstraling hebben, maar in de context van het grote geheel van vorm en inhoud tot flarden degraderen.

Het orkest richt zich moeiteloos naar de overdreven individualistische aanpak van de solist. De wankele noot in de fluitsolo van het openingsdeel van op. 16 (track 1, 0:40) had een re-take verdiend. Maar het ergste is wel de inzakkende pianotoon in het slotdeel van datzelfde opus (track 3, 9:29). Dat dit aan de aandacht is ontsnapt vind ik onbegrijpelijk.