CD-recensie

© Aart van der Wal, juni 2016

Het is op zich een goed idee geweest om muziek van Philip Glass (1937) en Nico Muhly (1981) op één cd samen te brengen. Muhly die Glass al sinds zijn jonge jaren diep bewonderde en Glass die graag van de diensten van zijn jonge bewonderaar gebruik maakte: Muhly was vaak in de studio van Glass te vinden, als kopiist, 'cutter' en 'sequenzer' voor Glass' filmmuziek. Zo ongeveer twee gelijkgestemde zielen in New York City, Glass in Brooklyn en Muhly in Manhattan. En ongetwijfeld zal Glass' obsessie voor het detail (een eigenschap die hij of reeds bezat of die pas tijdens zijn studie bij Nadia Boulanger werd ontwikkeld) op Muhly's componeren niet zonder uitwerking zijn gebleven. Dat blijkt tenminste uit Muhly's voorliefde voor complexe structuren, zoals hij ook bezield werd door de muziek van Stravinsky. Evenals als Glass is Muhly in ons land geen onbekende. Zo was hij twee jaar geleden composer-in-residence bij het Muziekgebouw in Eindhoven, waar men hem ook als uitvoerder van eigen werk kon horen.
De vier (contrapuntische) 'Studies' uit 2014 schreef Muhly speciaal voor de beide dames Chun. Hoe de kruisverbanden hier precies hebben gelopen is mij niet duidelijk geworden, maar een feit is wel dat Angela en Jennifer in 2009 kennis maakten met de in het Tibetaanse boeddhisme gewortelde Dalai Lama en daarvan zozeer onder de indruk waren dat ze prompt anders naar muziek gingen kijken en in die van Philip Glass zelfs een transcendente golfbeweging ontdekten. Jazeker, het kan verkeren: dalai is Mongools voor oceaan en lama Tibetaans voor goero of leraar. Je kunt van Glass veel zeggen, maar niet dat hij voor velen geen goeroe is (van de minimalistische muziek welteverstaan) en evenmin dat hij geen oceaan van klanken voortbrengt. Klanken die vaak lijken te wiegen op de golven van een eindeloze zee. Een geestelijk welbevinden, een weldadig aandoend perpetuum mobile. Zoiets.
Glass componeerde 'Mad Rush' (door de beide Chuns hier gespeeld in de door Alexandra du Bois vervaardigde versie voor twee violen) naar zeggen speciaal ter gelegenheid van het eerste bezoek van de Dalai Lama aan de VS (of dat echt klopt? Dat bezoek was in 1981, terwijl de compositie uit 1979 stamt). In ieder geval raakvlakken genoeg, zelfs in het transcendente vlak. Een zekere mate van authenticiteit kleeft deze cd zeker aan: Muhly himself begeleidt zijn eigen composities op de piano en het keyboard, en evenals Angela en Jennifer Chun (andere muzikale wapenfeiten van portuur van deze twee uiterst muzikale zussen vindt u elders op deze site) speelt hij vol overgave. Ze kunnen er gedrieën wat van! Dit is zo'n cd met repertoire en uitvoering buiten de gebaande paden en alleen al daardoor het beluisteren alleszins waard. De uitvoerige toelichting biedt meer dan de som der dingen.

index