CD-recensie

© Aart van der Wal, september 2020

Eternal Longing, eindeloos verlangen. De Japanse pianiste Yukiko Hasegawa koos deze titel voor haar debuutalbum na lezing van E.T.A. Hoffmanns 'Kreisleriana'. Het wordt in het cd-boekje keurig uitgelegd. Ook Robert Schumann had sterke affiniteit met de twaalf nogal tragische verhalen die hij liet afdrukken in zijn 'Allgemeine musikalische Zeitung'. Uiteraard is diens gelijknamige, achtdelige pianocyclus eveneens op dit album vastgelegd. Evenals het werk van Hoffmann is het een waar schoolvoorbeeld van de Duitse vroege Romantiek. Literatuur en muziek, ze zijn menigmaal onafscheidelijk.

Wie Beethovens op. 110 binnen deze kaders als een vreemde eend in de bijt beschouwd heeft gelijk. In de eerste plaats omdat Beethovens muziek en zeker zijn late werken een wereld op zich vormen en dat bovendien van een 'eindeloos verlangen' zoals Hasegawa dit in het cd-boekje in kaart heeft gebracht geen sprake kan zijn. Wat natuurlijk ook weer niet wil zeggen dat de sonate er met de haren is bijgesleept.

Francks 'Prélude, Choral et Fugue' ademt de diepe woordloze religiositeit zoals die pendelt tussen de grootse fantasie en fuga over B-A-C-H (zowel voor piano als orgel) van Franz Liszt als wat we onder barokke polyfonie verstaan (de dalende chromatiek lijkt zelfs van Bach 'geleend'). Opnieuw een waar schoolvoorbeeld zij het ditmaal van de Franse Romantiek.

Drie werken die technisch en interpretatief hoge eisen stellen en waarvan ik mij serieus afvraag of ze voor een debuutalbum (waar doorgaans veel van afhangt) wel zo geschikt zijn. Dat Hasegawa het desondanks heeft aangedurfd siert haar, al had ik het zelf verstandiger gevonden als ze voor een uitdagend minder bekend programma had gekozen en niet voor deze drie werken die door de wereldtop al decennialang vrijwel tot op het bot zijn uitgevijld. Ik denk in dit verband bijvoorbeeld aan Valentina Tóth die haar cd-debuut in het teken zette van Ernö Dohnányi (klik hier). Maar misschien was een album geheel gewijd aan de fortepiano (ook een specialiteit van Hasegawa) evenmin een gek idee geweest. Al is deze uitermate klankrijke 'straight strung concert grand piano' van Chris Maene natuurlijk ook niet te versmaden...

Bijzonder is het audiodeel dat hier voor het eerst in een nieuw digitaal formaat wordt gepresenteerd: 32-bit Floating Point DXD. Het idee erachter: dat 'digitaal' niet meer als zodanig klinkt, maar puur 'analoog', het realisme daardoor als het ware wordt gemaximaliseerd. Eerlijk gezegd vind ik dit lastig te beoordelen omdat we nu eenmaal niet om onze subjectieve perceptie heen kunnen en ik een groot aantal opnamen in mijn collectie heb die - voor mij althans - net zo goed klinken. Wat op zich dus weer niets zegt omdat het nu eenmaal mijn 'beleving' is. Misschien denkt een twintigjarige er weer heel anders over. Wel vind ik dat deze opname sowieso fantastisch 'klinkt'. Dat dan weer wel. Waarbij het verder aan u is om de proef op de som te nemen.

Op de website van TRPTK zijn er veel verschillende audioformaten beschikbaar in zowel stereo als surround. Ik zou zeggen: neem er eens een kijkje!

index