CD-recensie
© Aart van der Wal, januari 2020 |
Helaas, voor dit nieuwe album kan ik weinig enthousiasme opbrengen. Dat ligt niet aan de versie voor cello en piano van wat oorspronkelijk Francks Vioolsonate is. Integendeel zelfs, want Francks goede vriend Jules Delsart, van huis uit een groot cellist, maakte er een dusdanige bewerking van dat het wat mij betreft tussen beide zelfs moeilijk kiezen is. Maar gelukkig hoeft dat ook niet, want beide versies zijn ruimschoots discografisch vertegenwoordigd en worden ook op het concertpodium en misschien ook in kleine kring vaak gespeeld. Nee, het probleem schuilt in het nogal liefdeloze spel dat dit gelegenheidsduo tentoonspreidt. Waar nog bijkomt dat de cellist - en dat ben ik zeker niet van hem gewend - zich bezondigt aan een tamelijk grove benadering van deze kostelijke partituur, met de pianiste in een duidelijk ondergeschikte rol. Dat laatste wordt overigens mede (maar zeker niet helemaal) veroorzaakt door de opname, waarin de balans verre van ideaal is. Ook qua tempokeus wordt de pointe volledig gemist: het tweede deel vraagt om een Allegro en niet om een halsbrekend Presto, wat zich vooral wreekt in de rafelige pianopartij. Waar nog bijkomt dat beide musici niet op een lijn zitten, wat nog eens wordt bevestigd in het afsluitende Allegretto poco mosso. Vreemd genoeg is de balans tussen de beide instrumenten in de beide werken van Chopin wel aanmerkelijk beter, hoewel nog steeds niet ideaal. Het lijkt wel of deze stukken Wang beter liggen, want het is een en al vuur en vlam wat zij presenteert, zonder dat de lyriek daardoor wordt veronachtzaamd. Alsof we hier de 'oude' Wang terughoren. De barse aanpak van Capuçon wreekt zich echter ook hier. Dat het plotsklaps anders wordt in het slotstuk, de Grand tango van Piazzolla, kan deze cd evenwel niet redden. Warner stuurde me de cd in een plastic hoesje zonder boekje. Ik kan u dus over de opnamedata en locatie geen informatie verschaffen. De internationale release-datum was op 9 december van het vorig jaar. En waarom hanteren sommige labels toch zulke krankzinnig lange catalogusnummers?? index |
|