CD-recensie

 

© Aart van der Wal, mei 2018

 

Brahms: Scherzo uit F.A.E.-sonate - Vioolsonate nr. 3 in d, op. 108

Franck: Vioolsonate in A - Mélancolie

Ana María Valderrama (viool), Victor Del Valle (piano)
Eudora EUD-SACD-1802 • 64' • (sacd)
Opname: mei 2017, Auditiorio de Zaragoza, Sala Mozart, Zaragoza

 

De Spaanse violiste Ana María Valderrama won in september 2011 het internationale Pablo de Sarasate Vioolconcours in Pamplona. Dat zegt al het een en ander over haar muzikale en technische capaciteiten. De toen 26-jarige musicienne studeerde in die tijd aan het fameuze Hanns Eisler-conservatorium in Berlijn, bij de eveneens fameuze Antje Weithaas. Dat zegt uiteindelijk misschien nog wel meer dan die eerste prijs.

Dat Valderrama voor een conservatief programma koos zal ongetwijfeld zijn goede redenen hebben, maar ik vind het toch wel een gemiste kans. De sonates van Brahms en Franck hebben immers al een zeer uitgebreide en gevarieerde discografische geschiedenis achter de rug, terwijl nu juist uitgerekend Brahms' Scherzo uit de F.A.E.-sonate de mogelijkheid had geopend om ditmaal eens de gehele sonate op te nemen. Want daarvoor is discografisch juist wel nog ruimte genoeg. Terwijl het werk als geheel toch bepaald meer is dan slechts een gelegenheidscuriosum.

Het was oorspronkelijk Robert Schumanns idee om als een eerbetoon aan de violist Joseph Joachim een vioolsonate (F.A.E.: Frei Aber Einsam, zowel letterlijk als muzikaal een romantisch thema!) speciaal aan hem op te dragen, waarin drie componisten zich van hun beste creatieve kant zouden laten zien: Schumann zelf (hij componeerde het tweede deel, een Intermezzo, en de finale), Brahms (Scherzo) en een leerling van Schumann, Albert Dietrich (openingsdeel).
Op 28 oktober 1853 was het grote moment daar en werd het kort daarvoor voltooide manuscript aan Joachim uitgereikt. Maar dat ging niet zomaar: er werd zelfs een feestje omheen gebouwd. De als tuinierster verklede Gisela von Amim (zij logeerde bij de Schumanns in Düsseldorf) overhandigde Joachim de partituur in een bloemenmand, waarna violist en pianiste (in de persoon van Clara Schumann) het werk vervolgens in zijn geheel uitvoeren.

Maar Valderrama koos dus de veilige weg, met Brahms' Derde vioolsonate, het genoemde Scherzo uit de F.A.E.-sonate en de Vioolsonate van César Franck. Al is er aan het slot van dit recital toch nog wel een echte curiositeit te melden: Francks 'Mélancolie', een lieflijk, dromerig miniatuurtje van nog geen zes minuten dat wel degelijk indruk maakt. De titel spreekt muzikaal boekdelen!

Over dit recital verder niets dan goeds. Deze twee hoogbegaafde Spaanse musici tonen zich idiomatisch volkomen thuis in dit repertoire en weten bij de luisteraar zeker een gevoelige snaar te raken. Het virtuoze element in deze stukken staat gelukkig niet centraal, maar wel het in een helder gehouden structuur gehouden, gepassioneerde karakter ervan. Er zijn veel fraaie herfstkleuren te bewonderen, maar ook een zeer levendige lyriek naast de bezonken spiritualiteit in de middendelen. Maar toch: jammer dat het bij dat ene Scherzo uit de F.A.E.-sonate is gebleven. 


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links