CD-recensie

 

© Aart van der Wal, juli 2019

 

Finzi: Magnificat op. 36 - Welcome sweet and sacred feast op. 27 nr. 3 - My lovely one op. 27 nr. 1 - God is gone up op. 27 nr. 2 - White-flowering days op. 37 - All this night op. 33 - Seven poems of Robert Bridges op. 17

Bednall: Nunc dimittis

Choir of Trinity College Cambridge, Trinity Brass, Alexander Hamilton en Asher Oliver (orgel)
Dirigent: Stephen Layton
Hyperion CDA68222 • 75' •
Opname: juli 2017, Trinity College Chapel, Cambridge (VK)

 

Stilstand is achteruitgang. Of het ook in de 'serieuze' muziek opgeld doet? Conventioneel gecomponeerde muziek kan vaak schitterend zijn terwijl met progressieve pen geschreven stukken onvoorstelbaar saai kunnen uitpakken. Het is dus bepaald geen wet van Meden en Perzen. Dat eerste bewijst de muziek van de Britse toondichter Gerald Finzi (1901-1956), in optima forma zelfs, want deze buiten Engeland niet of nauwelijks bekende muziekvinder schreef precies dat: schitterende muziek. Toen de muziekwereld vrijwel geheel in beslag leek te zijn genomen door nieuwlichters als die van de Tweede Weense School, Darmstadt en Donaueschingen, schreef de religieuze en belezen Finzi doodgemoedereerd nog in een direct aansprekende, romantische stijl die raakvlakken heeft met zowel Bach als Reger, en met de nadruk op vocale muziek.

Het voorliggende album biedt een ware staalkaart van waar toegankelijkheid toe kan leiden. Muziek ook waarin spiritualiteit en droefgeestigheid (het orgel speelt daarin een niet mis te verstane rol) op een bijzondere wijze samen lijken te zijn gesmolten, maar waarin (gelukkig!) ook plechtig getooide feestelijkheid (Magnificat!) niet ontbreekt.

Daar komt nog iets heel wezenlijks bij: het door en door Engelse karakter dat deze muziek zo kenmerkt. Tot in haar diepste vezels zelfs. Het koor van Trinity College in Cambridge, dat wordt geleid door de onvermoeibare Stephen Layton, zorgt samen met het koperensemble van Trinity en de organisten Alexander Hamilton en Asher Oliver voor sublieme vertolkingen die het belang van deze nog steeds in de Europese periferie bewegende componist nog eens dubbel en dwars onderstrepen. Nunc dimittis van David Bednalls (1979) lijkt hier een ietwat vreemde eend in de bijt, maar het past uitstekend bij dit Finzi-programma.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links