CD-recensie

 

© Aart van der Wal, maart 2019

 

Elgar: Concert Overture In the South (Alassio) op. 50 - Serenade voor strijkers op. 20 - Enigma-variaties op. 36

Royal Liverpool Philharmonic Orchestra o.l.v. Vasily Petrenko
Onyx 4205 • 67'•
Opname: januari en juli 2018, Philharmonic Hall, Liverpool (VK)

 

Ik stelde het al eerder vast: Vasily Petrenko (1976, Sint-Petersburg) weet in de romantische, maar tevens door en door Britse muziek van Sir Edward Elgar (1857-1934) heel goed de weg. Sterker nog, hij doet het zeker niet minder dan zijn vele Engelse collega's, waaronder een aantal dat zich in dit repertoire gepokt en gemazeld mag weten. Wie misschien anders had verwacht en zijn eerder uitgebrachte Elgar-opnamen niet kent verwijs ik graag naar zijn visitekaartje: 'principal conductor' van het prestigieuze Royal Liverpool Philharmonic Orchestra. Dat word je niet zomaar. Petrenko, die zo ongeveer in het hol van de leeuw in deze drie orkestwerken (waarvan 'Enigma' ongetwijfeld de bekendste is) Elgars gedachtegoed ogenschijnlijk de vrije teugel geeft. Ogenschijnlijk, want zo klinkt het wel, maar wie echt aandachtig luistert merkt al snel dat het framewerk zowel in details als in breder perspectief perfect in elkaar steekt. Kortom, hier is over nagedacht. Vervolgens is het dan aan dirigent en orkest om er toch de nodige spontaniteit en stuwkracht in aan te brengen. Welnu, dat is wederom uitstekend gelukt.

Petrenko's inzet en het fabuleus spelende 'koninklijke' orkest uit Liverpool staan inmiddels borg voor een van de beste Elgar-cycli van de laatste jaren. Wie onvoorbereid en met de ogen dicht luistert hoort er beslist niet aan af dat een Rus aan het roer staat. Maar ook de muziek zelf maakt diepe indruk, wat mij weer eens doet verzuchten dat zij in ons land al decennialang veel te karig door de vaderlandse orkesten wordt bedeeld. Alleen de Enigma-variaties mogen zich in enige belangstelling verheugen, maar daarmee is de Elgar-koek vrijwel op. Zo'n pictoraal stuk als In the South (een ouverture die bijna de lengte heeft van een uit de kluiten gewassen Haydn-symfonie) verdient echt een prominenter plaatsje op de concertprogramma's en de Serenade zou door ieder zich respecterend strijkorkest warm omarmd moeten worden (een stuk trouwens dat zich uitstekend leent om te worden gecombineerd met andere serenades voor strijkorkest, zoals die van bijvoorbeeld Dvorák en Tsjaikovski).

Maar gelukkig zijn er de hulptroepen in de vorm van de cd die deze prachtige stukken voor ons doen ontsluiten. Waar in dit geval nog bijkomt dat 'engineer' Philip Siney zich mag zich wat mij betreft stevig op de borst mag kloppen, want er zijn maar weinig Elgar-opnamen die zo imposant uit de luidsprekers komen als deze (en de vorige onder zijn banier).


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links