CD-recensie

 

© Aart van der Wal, september 2022

Dvorák: Legenden op. 59 - Tsjechische suite op. 39

WDR Sinfonieorchester o.l.v. Cristian Macelaru
Linn CDK 710 • 69' •
Opname: nov. 2020 & maart 2021, Philharmonie, Keulen

   

Er is geen enkele twijfel over: het symfonieorkest van de West-Duitse omroep is zéér content met de artistieke prestaties van de Roemeense dirigent Cristian Macelaru (1980, Timisoara). Hij begon er in februari 2017 als gastdirigent, mocht regelmatig naar Keulen terugkeren en werd met ingang van het concertseizoen 2019-2020 benoemd tot chef-dirigent. Het contract had weliswaar slechts een looptijd van drie jaar, maar al in juni 2020, het lopende concertseizoen was nog maar net beëindigd, kwam al de mededeling van het bestuur dat de arbeidsovereenkomst werd verlengd tot augustus 2025. Ook zijn verdere geleidelijk toenemende verplichtingen elders (onder meer bij het Orchestre national de France) tonen aan dat de loopbaan van Macelaru zich in verre van troebel vaarwater bevindt. En dit ondanks de ook in het dirigentendomein steeds verder toenemende concurrentie: jonge, talentvolle dirigenten zijn er zelfs in overvloed, waaronder ook een aantal behoorlijk aan de weg timmerende instrumentalisten die de weg naar de dirigentenbok hebben gevonden (al is een goede instrumentalist bepaald nog geen goede dirigent, zo heeft de weerbarstige orkestpraktijk her en der al bewezen).

Op dit album van het Schotse Linn presenteert Macelaru zich met ‘zijn' WDR Sinfonieorchester in een weliswaar conventioneel, maar uitstekend verzorgd Dvorák-programma, met als belangrijkste ‘wapenfeiten' dat uitvoering en opname uitstekend zijn, al valt het wat betreft de Tsjechische suite net niet in de klasse van Antál Dorati en het Detroit Symphony Orchestra (Decca, 1985). In die zin dat – het kan verkeren! – het orkest uit Detroit een fractie idiomatischer klinkt en de registratie (nog) meer indruk maakt. Voor de tien (iets minder bekende) Legenden geldt dat in de bekende uitvoering van Charles Mackerras met het English Chamber Orchestra (EMI, 1994) de expressieve gloed wat sterker wordt aangezet (3. Allegro giusto) en de ritmiek een fractie pregnanter is (6. Allegro con moto). Waar dan weer tegenover staat dat bij Macelaru de verbeelding bepaald niet ontbreekt (10. Andante). Toch al met al een prima prestatie van Macelaru en het gesoigneerd musicerende WDR-orkest, met zijn betoverende houtblazers, gloedvolle koper en glanzende strijkers.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links