CD-recensie
© Aart van der Wal, januari 2017
Durante: Requiem in c - Orgelconcert in Bes Alexandra Kidgell en Katy Hill (sopraan), William Purefoy (countertenor), Mark Dobell (tenor), Clive Driskill-Smith (orgel), Ben Davies (bas), Christ Church Cathedral Choir Oxford, Oxford Baroque Coro COR 16147 • 64' • Opname: 2016, St Michael and All Angels Church, Summer (VK) |
In onze rijk bedeelde muziekgeschiedenis heeft Francesco Durante (1684-1755) vooral naam gemaakt als leraar van componisten die later veel bekender zijn geworden dan hij. Denk alleen maar aan Battista Pergolesi wiens muziek, en dan met name diens Stabat Mater, zelfs vaak wordt uitgevoerd. Durante's muziek is echter in de meeste velden of wegen niet meer te bekennen. Af en toe duikt er een cd op die in sommige kringen de aandacht even mag vasthouden, maar dat is het dan wel.
Zijn Requiem in c, een van de drie die hij tijdens zijn zeer werkzame leven componeerde, werd onlangs door het Coro-label weer eens aan de openbaarheid prijsgegeven. Dat was op de kop af acht jaar na de wereldpremière op cd (door het, jawel!, Braziliaanse Belo Horizonte ensemble). Dirigent Darlington zat, evenals zijn voorgangers, met het probleem van een wirwar van overgeleverde koor- en solopartijen die weer niet strookten met Durante's eigen handschrift en al evenmin met een later opgedoken afschrift dat in de tweede helft van de negentiende eeuw door een kopiist was achtergelaten. Het is overigens een probleem dat kriskras door diezelfde muziekgeschiedenis loopt en waarvoor geen eenvoudige oplossingen voorhanden zijn: de toenmalige muziekpraktijk laat andere uitkomsten zien dan wat de componist oorspronkelijk heeft neergeschreven. Meer houvast biedt een officieel gepubliceerde versie waar iedereen zich naar kon of zelfs moest richten, maar die is er in dit geval waarschijnlijk nooit geweest.
Darlington heeft uit al die elkaar menigmaal weersprekende stukken en brokken een uitvoeringsversie samengesteld die, het moet gezegd, een zeer bevredigend resultaat oplevert. En daarmee is het dus tevens een 'world premiere on record'. Het opus getuigt van Durante's grote polyfonische vakmanschap (Sanctus), maar er is meer dat de aandacht trekt, zoals een zelfs naar de opera neigende dramatische felheid (Dies irae, Quid sum miser, Offertorium), terwijl de meer lyrische, ingetogen keerzijde er ook mag zijn (Quaerens me). De pure jongensstemmen van het Christchurch Cathedral Chor uit Oxford mengen perfect met die van de vocale solisten (gerecutreerd uit Harry Christophers' fameuze 'The Sixteen'), terwijl het bescheiden gehouden orkest (strijkers, met hoorns in het Tuba birum) excelleert in transparantie. Het nog geen tien minuten durende orgelconcertje is meer dan een toegift: het is een juweeltje. Als is het dan een door treurigheid omgeven 'missa pro defunctis', de heldere opname maakt er wel degelijk een feest van.