(Margarethe) Danzi: Sonate voor fortepiano met viool-obbligato nr. 1 in Es - nr. 2 in Bes - nr. 3 in E.

Mozart: Zes variaties voor fortepiano met viool-obbligato over 'Hélas, j'ai perdu mon amant' in g, KV 360 (374b).

Vaughan Schlepp (fortepiano) en Antoinette Lohmann (viool).

Fineline Classical FL 72405 • 68' •

---

Margarethe Danzi, geboren Marchand (1768-1800) was, evenals Wolfgang Amadeus Mozart, een leerling van de vioolpedagoog Leopold Mozart. De relatie tussen Margarethe en Leopold moet bijzonder warm zijn geweest, want zij noemde hem (hij gaf haar piano- en zangles) 'liefste papa'.

Wat 'Gretl' tot het componeren heet gezet vertelt de geschiedenis niet. Evenmin is duidelijk wanneer ze daarmee is begonnen. Mogelijk heeft haar echtgenoot, de componist Franz Danzi, haar gestimuleerd. Leopold was in 1785 in ieder geval zo enthousiast over haar werk dat hij pogingen ondernam om het gepubliceerd te krijgen.

De op deze cd samengebrachte sonates zijn van een uitstekende kwaliteit en het zeker waard om meer dan eens te worden beluisterd, maar echte meesterwerken zijn het niet. Dat geldt trouwens ook voor de door Mozart gecomponeerde Variaties KV 360. Aangename luistermuziek, daar niet van, maar veel meer hoeft er niet van te worden verwacht.

In het bijzonder interessante cd-boekje (Antoinette Lohman zorgde voor de tekst, die helaas alleen in het Engels is afgedrukt) is ook ruimte ingeruimd voor complimenten van de uitvoerenden aan het opnameteam (technicus Onno Scholtze en producer Jean van Vugt). De waardering geldt het gebruik van het minimaal aantal microfoons en het feit dat de balans niet door de technici maar door de musici is 'gemaakt'. Ja, kom daar vandaag de dag nog maar eens om! De opnameindustrie wordt al jaren beheerst door wat ik dan maar het elektronische circus noem. Er wordt gemanipuleerd en met klank en akoestiek gejongleerd dat het een lieve lust is, waardoor je als toehoorder absoluut niet meer weet wat nu precies aan de opnametechniek en wat aan de uitvoerenden moet worden toegeschreven. De vaak gehoorde klacht dat de 'muziek is doodgemaakt' komt dan ook niet zomaar uit de lucht vallen, maar vindt zijn oorsprong in het gemillimeter middels ingewikkelde meersporen- en editing-technieken. Ik verzucht ook weleens: laat de échte musicus opstaan!

Wat deze musici betreft: het spel is uiterst verzorgd, met subtiele klankkleuren en prachtig oplichtende nuances. Het warme pleidooi voor deze muziek straalt er werkelijk vanaf en de opnametechnische kwaliteit (Dorpskerk in Bunnik) is eveneens boven alle kritiek verheven. Dat de muziek zelf niet de hoogste ogen doet aan het grote luisterplezier niets af.

Vaughan Schlepp bespeelde voor deze opname een kopie van een fortepiano van Stein uit ca. 1785; Antoinette Lohmann een heuse Piattelini-viool uit 1770. Ook in die zin terug in de tijd dus!