CD-recensie
© Aart van der Wal, juli 2019
The Classical Piano Concerto (Joh.) Cramer: Pianoconcert nr. 4 in C, op. 38 - nr. 5 in c, op. 48 Howard Shelley (piano), London Mozart Players o.l.v. de solist |
 |
In Hyperions uitdijende serie The Classical Piano Concerto ditmaal aandacht voor de in Mannheim geboren pianist Johann Baptist Cramer (1771-1858), een tijdgenoot van Beethoven, maar heel wat minder vindingrijk en revolutionair. Dat blijkt alleen al uit Cramers Vierde pianoconcert uit 1804 en dat van Beethoven uit het jaar daarop. Het verklaart ook waarom het werk van de een (Cramer) in de periferie is blijven steken en dat van de ander (Beethoven) wereldwijd en dagelijks op de lessenaars staat. Hetzelfde kan worden gezegd van Cramers Vijfde pianoconcert uit 1807 en Beethovens 'Keizersconcert' uit 1811. Er gaapt geen kloof tussen beide werken, maar een onpeilbaar diepe afgrond. Waarbij het weinig tot geen zin heeft om die afgrond in muzikale termen te preciseren omdat over vrijwel iedere maat in Beethovens meesterwerken wel iets bijzonders te vertellen valt. Als echter Cramers beide pianoconcerten op hun eigen merites worden beoordeeld, kan desondanks worden geconcludeerd dat het wel degelijk om aantrekkelijke, goed geschreven muziek gaat. Dat het beste de vijand is van het mindere weten we immers toch wel.
Muziek kan wel degelijk attractief zijn, ook als er qua inventie geen bergen worden verzet. Dat bewijzen ook deze beide pianoconcerten, hoe voorspelbaar met name de doorwerking soms ook uitpakt. Hoge ambities vertalen naar overeenkomstige muzikale inhoud is nu eenmaal niet voor iedere componist weggelegd, al zijn er in een bepaald werk soms wel degelijk uitschieters te registreren. Zo steekt het pastoraal getinte slotdeel, een rondo, van het Vierde pianoconcert tamelijk ver uit boven de voorafgaande twee delen.
De Britse pianist Howard Shelley eist het leeuwendeel op in Hyperions beide series The Classical Piano Concerto en The Romantic Piano Concerto. Hij doet dat met veel verve en overtuigingskracht, zich in deze (fraaie) opname gesteund wetend door een uitmuntend ensemble: de London Mozart Players. Het grootste winstpunt van deze beide series is de ontginning en de excellente uitvoeringen van volkomen verwaarloosd repertoire. Wie op dit vlak nog meer van Cramer en Shelley met de London Mozart Players wil horen verwijs ik graag naar Chandos CHAN 10005 (2002) met Cramers pianoconcerten nrs. 2, 7 en 8.