CD-recensie
© Aart van der Wal, oktober 2017
The Romantic Piano Concerto (73) Coke: Pianoconcert nr. 3 in Es, op. 30 (1930) - nr. 4 in cis, op. 38 (1940) - nr. 4 in d, op. 57 (Andante piacevole) (1947/50) Simon Callaghan (piano), BBC Scottisch Symphony Orchestra o.l.v. Martyn Brabbins |  |
De pianist en componist Roger Sacheverell Coke (1912-1972): 'never heard of'. Een van de talloze componisten die de discografische periferie bevolken, maar ook op de concertpodia een grote onbekende is gebleven. Zelfs in zijn vaderland, Engeland, wordt zijn werk niet of nauwelijks uitgevoerd. Goed dus dat het Engelse label Hyperion in de serie 'The Romantic Piano Concerto' voor hem een plaatsje heeft ingeruimd: in aflevering nr. 73 komen zijn Derde en Vierde pianoconcert aan bod, aangevuld met het Andante piacevole dat deel uitmaakt van zijn Vijfde pianoconcert (de overige delen zijn of verloren gegaan, of nooit gecomponeerd). Op Wikipedia vindt u een (overigens niet complete) werklijst die enig inzicht verschaft in zijn activiteiten als componist.
In de jaren dertig was hij wel degelijk een bekende muzikale persoonlijkheid, eerst als pianist en later ook als componist. In 1932 schreef de muziekcriticus van de 'Bath Chronicle naar aanleiding van de première van het Eerste pianoconcert: 'Mr Coke undoubtedly possesses a gift for composition of a high order. His work is conceived in a modern spirit, but is free from those extravagances which pass for originality in so much contemporary work.'
 |
Roger Sacheverell Coke |
Dat zijn populariteit echter niet heeft doorgezet heeft ongetwijfeld toch te maken met het traditioneel laatromantische karakter van zijn muziek. Niet zo vreemd eigenlijk voor een leerling van Rachmaninov die vasthield aan diens idioom (zo lijkt het begin van Coke's Vierde pianoconcert verdacht veel op dat van Rachmaninovs Derde), maar zonder de sterke verbeeldingskracht van deze grote Rus. Wat overigens niet wegneemt dat deze meer dan slechts vakkundig gecomponeerde pianoconcerten van Coke het beluisteren zeker meer dan waard zijn. Prachtige melodieën en verzadigde harmonieën voeren de boventoon, vergezeld van een kruidig vleugje pianistische virtuositeit en gehuld in fraaie orkestrale kleuren. Simon Callaghan, Martyn Brabbins en het BBC Scottish Symphony tonen zich uitstekende pleitbezorgers voor deze muziek die in de welbekende Hyperion-traditie is opgenomen: het klinkt weer voortreffelijk. En zonder Hyperion zou menigeen misschien nooit van Coke hebben gehoord.