CD-recensie
© Aart van der Wal, januari 2019
Clarke: Altvioolsonate (versie voor cello) Bridge: Serenade - Spring Song - Scherzo - Cellosonate Vaughan Williams: Six Studies in English Folk Song Natalie Clein (cello), Christian Ihle Hadland (piano) |  |
Met dit nieuwe album zijn we weer even heel ver weg van het vertrouwde of overbekende, al zal menigeen de Cellosonate van Frank Bridge (1879-1941) wel kennen. Maar veel minder verdoekt zijn diens Serenade (1903), Spring Song (1912) en Scherzo (1902), drie miniaturen die ieder nauwelijks drie minuten in beslag nemen, maar wel aantonen dat Bridge gecondenseerd kon componeren. Er zijn echter meer witte raven te melden: de Altvioolsonate (hier in de celloversie) van Rebecca Clarke (1886-1979) en de Six Studies in English Folk Song (1926) van Ralph Vaughan Williams (1872-1958), de laatste met negen minuten evenmin van substantiële omvang, maar wel boeiend door onder meer de kleurrijke natuurschilderingen. De beide sonates zijn uiteraard substantiëler: 22 minuten voor de Altvioolsonate (1919) en 21 minuten voor de Cellosonate (1913/17). It's British all the way en alleen al in programmatisch opzicht een vondst. Bovendien passen deze zes stukken ondanks de grote verschillen merkwaardig genoeg uitstekend bij elkaar. Ze vullen elkaar als het ware aan, hoewel ze uiteraard ook afzonderlijk van elkaar een geheel eigen leven kunnen leiden.
Er is dus die typische idiomatische verwantschap die we zo goed kennen van de negentiende- en twintigste-eeuwse Britse muziek. Maar contrasten zijn er desondanks in overvloed, het wordt danook nooit saai en alleen dat al maakt het merkwaardig dat wij als Hollanders er zo weinig mee ophebben, er blijkbaar niet de goede antenne voor hebben. We willen liever Mahler, Mahler en nog eens Mahler, maar we geen Elgar, Delius, Vaughan Williams, you name it. Of het zou mondjesmaat moeten zijn, dus vooral niet in al te ruime porties. Het is als met veel muziek op onze vaderlandse concertpodia: ze is met een lantaarntje te zoeken, laat staan dat ze een eigen festival waardig wordt geacht (terwijl we door de jaren heen wel hebben gegrossierd, nee we zijn er bijna onder bedolven geraakt, in Mahler-festivals). Verdrietig is het wel, dat opgedrongen eenzijdige beeld.
Gelukkig biedt Hyperion voor de liefhebbers thuis voldoende revanche. Zoals zoveel Britse labels investeert ook Hyperion danig in de 'eigen' muziek. Het is - en niet alleen voor de Britten - een ware schatkamer die zich bovendien gemakkelijk laat ontsluiten. Bovendien staat de kwaliteit van de vertolkingen zelden ter discussie: ook op dit vlak weet men aan de overzijde van Het Kanaal bepaald wel van wanten (en gelukkig daar niet alleen, getuige ook het spel van de Noorse pianist op deze nieuwe cd). De celliste Natalie Clein (1977, Poole, Dorset) en de pianist Christian Ihle Hadland (1983, Stavanger) geloven in deze muziek en hebben zich er met hart en ziel voor ingezet, nee eraan overgegeven. De opname is prachtig. Dus wat let u?