CD-recensie
© Aart van der Wal, oktober 2022
Chopin: Cellosonate in g, op. 65 Rachmaninov: Cellosonate in g, op. 19 Jean-Guihen Queyras (cello), Alexander Melnikov (piano) |
Dat voor Chopin een Érard vleugel van stal werd gehaald valt net zo te prijzen als voor Rachmaninov de Steinway. Periode-instrumenten dus, wat ook geldt voor de door Jean-Guihen Queyras bespeelde cello: een Gioffredo Cappa uit 1696, die aan de Franse cellist in bruikleen is verstrekt.
Voor Chopin gold, zo vertelt ons de geschiedenis wel of niet anekdotisch, de Pleyel als het instrument dat hem, zij het niet zonder moeite, een fraaiere, meer genuanceerde klank bood dan de Érard. Of het écht zo was? Een feit is wel dat Pleyel Chopin ruimhartig betaalde voor het propageren van diens instrument. In het archief van de Parijse Pleyel-fabriek is een kwitantie terug te vinden die moet aantonen dat de componist 2200 franc zou hebben neergelegd voor de aanschaf van een Pleyel-vleugel met het serienummer 13819. Of het écht zo was? Pleyel zou Chopin mogelijk het instrument cadeau hebben gedaan (zoals Broadwood jegens Beethoven goedgeefs was, de transportkosten vanuit Engeland inbegrepen). Dit dan op basis van een puur zakelijke promotie-overeenkomst. Bovendien zou hij voor iedere piano die door zijn toedoen was verkocht nog eens 10% commissie ontvangen.
Over de verbintenis tussen Steinway en Rachmaninov weten we weinig, maar wel staat vast dat de componist graag op dit instrument speelde (dat klankmatig en pianistisch heel wat beter was toegerust dan de door houthakkers gefabriceerde Russische Petroff).
De combinatie Queyras en Melnikov zal menigeen zeer vertrouwd zijn. Dit kun je met de beste wil van de wereld geen gelegenheidsduo meer noemen, zozeer zijn beide topinstrumentalisten op elkaar 'ingespeeld' (met als 'Dritte im Bunde' natuurlijk Isabelle Faust). Deze beide fraai opgenomen cellosonates varen er zéér wel bij.